Bad luck | &Caius

Onderwerp: Bad luck | &Caius zo mei 18, 2014 11:04 am

^{Op haar hoede liep de het wildling meisje door het gebied heen dat naast de muur lag, de andere kant van de muur, in haar opzicht. Met een groep Wildlings was ze over de muur heen geklommen en waren ze nu aan de andere kant beland. De rest had het alleen niet overleefd. Terwijl zij ergens de omgeving aan het verkennen was omdat zij het meest stil en onopvallend was waren de rest vermoord door de mannen van de Night's watch. Nu stond ze er alleen voor in dit onbekende stuk land, niet zat ze dat erg vond, de mannen waarmee ze de muur had beklommen wilden hier alleen maar plunderen en dat was niet waarom zij hier was. Zij had een hele andere reden om naar deze kant van de muur te komen. ze hield haar pijl en boog gereed voor elk mens die ze tegen zou komen, ook voor elk dier want ze moest eten. Ze grijnde bij het zien van een hert en ging op haar knieën zitten achter een bosje zodat het hert haar moeilijker kon zien. Ze stond op een heuveltje en het hert is een dalletje. Ze spande haar boog maar net wanneer ze de pijl wilde afvuren werd het hert door iets weggejaagd. Het had waarschijnlijk iets gehoord. Ze zuchtte diep en stond nu op, zoekend naar iets of iemand. Al snel zag ze de reden waarom het dier op de vlucht was geslagen. Geen crow, dat niet, crows hadden altijd alleen zwart aan. Ze liep een stukje verder over de heuvel heen tot ze dichterbij de man stond en hield haar boog op hem gericht. Met een wat verleidelijke blik keek ze de man aan terwijl ze haar boog op hem gericht liet houden. "You!" Riep ze naar hem met een noordelijk accent. Haar kleren zouden gelijk verraden dat ze voor hun aan de andere kant van de muur kwam. Een Wildling. Tenzij hij dat natuurlijk niet wist en niets een stuk verder in het zuiden woonde. "Who are you?" Vroeg ze nu waarnaar ze kort haar wenkbrauwen ophoog trok.}

&Caius Storm
(beetje kort maar ik moet gaan :s)

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius zo mei 18, 2014 11:47 am

Caius

Words: 528 || Extra's: None

Langzaam liep een jonge man langs de muur. Hij had voor deze tijd zijn hood naar beneden, waardoor iedereen zijn gezicht kon zien. Het Noorden was namelijk één van de weinige gebieden waar Cai nauwelijks volk vond waar hij een hekel aan had, betekenende dat hij geen reden had zich te verbergen.
De noorderlingen wisten vaak goed wat ze wel en niet konden en waren vaak nog goede vechters ook, waardoor hij hier aardig wat had opgestoken in de dagen die hij hier doorbracht. Natuurlijk bleef hij hier altijd wat langer, gezien de tijd die het kostte om hierheen te reizen.
Voornamelijk bracht hij zijn tijd hier door om te trainen, aangezien je nooit volledig getraind was. Al stond hij erom bekend nooit te missen en waren zijn boogvaardigheden geweldig, was je nooit klaar. Want, stopte jij met trainen, zou iemand anders je inhalen. Ook wilde hij nog beter worden in het zwaardvechten, al had hij zelf nooit een echt zwaard bij. Hij had wel twee kleinere mesjes bij, maar het ging voornamelijk om zijn boog. Deels gemaakt van staal, kon de boog aardig wat hebben en wist hij er klappen mee af te weren, maar echte gevechten won hij nooit zonder kleerscheuren. Voor zijn eigen veiligheid, als hij ooit van plan was iemand aan te vallen, had hij besloten te leren vechten als een echte man, voor wanneer het stilletjes één voor één doden van de vijanden een keer niet zou slagen.

‘You,’ klonk een stem. Het was duidelijk een vrouw met een accent van achter de muur. Onmiddellijk was Cai op zijn hoede, wetende dat lang niet alle wildlingen te vertrouwen waren. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de jonge vrouw een boog vasthad, klaar om op hem te schieten. Lichtgrijnzend hield hij zijn handen omhoog, als in overgave, om zich richting haar om te draaien.
‘Who are you?’ vroeg ze, haar wenkbrauwen opgeheven. “Hello, wildling,” sprak Cai kalm, waarna hij zijn handen naar beneden deed. In eerste instantie had hij ze enkel omhoog gedaan om bij de boog te kunnen, maar hij had niet veel zin om haar boos te maken. Wildlingen waren niet het zelfde als de standaard bewoners van dit gebied en misten ook niet vaak hun doel, aangezien ze van jongs af aan getraind waren en voor zichzelf moesten kunnen zorgen. Vooral degenen die het overleefden om over de muur te komen waren vaak sterk en vooral goed getraind. Dus, vooral uit eigen veiligheid, had hij besloten haar niet kwaad te willen maken.
“Caius Storm,” stelde hij zich voor. “Even though pretty women may call me Cai,” sprak hij toen met een glimlachje.
“I mean no harm, so please lower your bow, Lady Wildling,” zei hij toen. Ook al waren er genoeg die wildlingen in het gebied tegen wilden gaan, maakte het hem echt helemaal niets uit. Hij had liever wildlingen dan Lannisters in het gebied.
Hij was nog nooit een wildlingmeisje tegengekomen. Wel had hij ooit een man gezien, maar die was onmiddellijk vermoord door de noorderlingen. Hij vroeg zich af wat ze eigenlijk wilden aan deze kant van de muur. Hij had geen idee hoe hun kant eruit zag, namelijk.

Sheet door Cricket van Kickstart

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius zo mei 18, 2014 5:11 pm

I might be young, I might be a woman, but I can kill a thousend of you southerners

Brea

De man deed zijn handen omhoog en draaide zich zo lichtgrijnzend om. “Hello, wildling,” Sprak hij. Ze trok even haar boog wat strakker als lichte bedreiging. Oke, hij wist dus een wildling te herkennen, dat was helaas wat minder. Toch stond er een verleidelijke blik op haar gezicht. Zij had ook verhalen gehoord over het zuiden van de muur en er werd verteld dat de mannen daar erg gevoelig waren voor verleidingen. Ze waren zwak en dachten alleen aan het ding tussen hun benen. Tuurlijk was dat aan haar kant van de muur ook wel zo, maar de vrouwen stonden er veel sterker in hun schoenen en je kon beter twee keer nadenken voordat je een vrouw ongewenst wilde aanraken. De kans doorboort te worden met een bijl of een mes was zeker aanwezig. zelf had ze ook al eens een mes door het hoofd van een man gestoken die dacht dat hij haar kon aanraken op plekken waarvan ze niet wilde dat die aangeraakt werden. “Caius Storm,” Sprak de man die dus Caius heette. Brea grijnde breed. Een Basterd dus, ze mocht dan wel een wildling zijn maar die wisten ook nog redelijk veel af van het land achter de muur. Ze wilde net haar mond opentrekken wanneer de man verder begon te praten, dus liet ze hem aan het woord, ook omdat ze benieuwd was naar wat hij te zeggen had. “Even though pretty women may call me Cai,” Sprak hij met een glimlachje. Ze trok nu een wenkbrauw op en grinnikte even. “I mean no harm, so please lower your bow, Lady Wildling,” Zei hij daar nog achteraan. "Well, Cai." Sprak ze terwijl ze haar boog liet zakken maar hield alles nog wel bij de hand, moest hij liegen. "I am certainly no Lady, we don't have pretty lastnames like you southerners, we don't need them." Sprak ze met een eigenwijze grijns. "And if I remember correctly, the name Storm is a Basterd name, right?" Zei ze wat spottend..

THANKS ❤

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius zo mei 18, 2014 6:09 pm

Caius

Words: 364 || Extra's: None

Als er iets was wat Cai had geleerd in al zijn jaren training, was het dat niemand te vertrouwen was. Het verschil tussen de wildlingen en de ‘normale mensen’, echter, was voornamelijk dat zij minder achterbaks waren. Waar mensen hier je in de rug staken, staken zij je als het ware recht in je hart. Al was de kans groter dat deze mensen je fysiek pijn deden, zouden ze je veel minder snel bedriegen als je eenmaal close was en waren ze, indien ze aan jouw kant stonden, veel betrouwbaarder dan de mensen hier.

‘Well, Cai,’ zei de jonge vrouw. Cai glimlachte toen ze zijn naam afkortte. Ach… Ze was ook wel knap. Het was bijna een steek in je hart om te zien hoe knap sommige roodharige wildlingen waren in vergelijking met sommige lompe figuren die hier rondliepen. Als de wildlingen de hoeren in het rijke King’s landing waren, zouden die heel wat meer geld maken, dacht hij zo. Maar goed, daarentegen was een groot deel van hun aantrekkelijkheid natuurlijk de hardheid en de puurheid van deze dames.
Oke, genoeg over knappe dames.
Het meisje vertelde hem dat ze geen Lady was en dat hun volk geen achternamen had, waarop hij even zijn wenkbrauwen ophief. Ze zei dat ze het niet nodig hadden. Ergens was Cai het hiermee eens, maar aan de andere kant was het ook heel makkelijk. Met achternamen verdeelde je mensen in groepjes. Zoals Lannisters en Targaryens. Niet te vertrouwen.
Toen ze hem vroeg over zijn bastaardnaam, grijnsde Cai opnieuw. “Ah, you noticed? Yes, indeed, it is a bastard’s name,” sprak hij. Hij schaamde zich er niet voor. Het feit dat hij een bastaard was vond hij niet erg, het erge was wiens bastaard hij was. “Ah, well. Guess my father couldn’t refuse a pretty lady like my mom,” zei hij toen glimlachend. Eén van zijn charmes was dat hij vrij lastig te beledigen was. Alles leek langs hem te glijden alsof het hem niets kon schelen.
“But, please tell me, miss..” begon hij, even stil vallend omdat hij haar naam niet wist. “What is a pretty wildling like you doing on this side of the wall?” vroeg hij toen.

Sheet door Cricket van Kickstart

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius zo mei 18, 2014 7:10 pm

I might be young, I might be a woman, but I can kill a thousend of you southerners

Brea

Het was niet helemaal waar dat niemand een achternaam had aan haar kant van de muur, voormalige kraaien hadden wel achternamen maar die werden niet vaak genoemd. In het algemeen hadden ze dan geen achternamen. Er was er dan ook niemand nobel, leiders werden gekozen door de groep, niet doordat hun vaders toevallig de leider waren. Dat was echt dikke onzin, wanneer je dan een leider had waarmee niemand het eens was, waarom zou je er dan naar moeten luisteren> Omdat zijn vader de leider was, nee. “Ah, you noticed? Yes, indeed, it is a bastard’s name,” Sprak Caius nadat ze het had over zijn laatste naam, Storm. Hij leek zich er alleen niet voor de schamen zoals ze had gedacht, en gehoopt. Jon snow was een Basterd geweest waar ze al veel verhalen over had gehoord, hij leek het woord 'basterd' niet zo goed te kunnen hebben. Haar vader ook niet. Ze keek hem een tikje verbaast aan door zijn reactie. “Ah, well. Guess my father couldn’t refuse a pretty lady like my mom,” Zei hij toen. Brea grinnikte even waarnaar ze kort wegkeek om hem niet al te veel te laten merken dat ze het grappig vond. Dat was al een klein bewijs van dat ze daar gelijk in hadden aan haar kant van de muur. Mannen die het leuk vinden om met onbekende vrouwen die ze mooi vinden het bed in te duiken en er waren ook nog wel veel vrouwen die dit toestonden, voor goud of zilver. In het noorden had je dit ook wel maar dan moesten beide het willen en ging het niet om goud. "You southerners really are stupid," Sprak ze grijnzend. “But, please tell me, miss..” Begon hij nu waarnaar hij heel even stil viel. “What is a pretty wildling like you doing on this side of the wall?” Vroeg hij haar nu. De grijns verdween nu van haar gezicht. Ze plaatsje haar boog weer op haar rug en liep nu dichter naar hem toe. Ze keek hem even diep in de ogen aan met haar lichte blauwe ogen. "That, dear Bastard," Begon ze terwijl er weer een klein glimlachje op haar gezicht verscheen. "Is non of you're business." Sprak ze met een fel randje. Ondertussen had ze een mesje naar voren gehaald en had deze op zijn hart gericht om haar punt te maken dat het ook echt niet zijn zaken waren, ook om te laten zien dat zij niet een lieve nobele Lady was, wat hij waarschijnlijk allang wist, maar even voor de zekerheid. "It was nice knowing you, Cai." Sprak ze nu terwijl ze hem voorbij liep tot ze zich ineens bedacht. "But maybe you can help me?" Vroeg ze nu terwijl ze zichzelf weer omdraaide. "How well do you know the crows?" vroeg ze nu aan hem..

THANKS ❤

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius zo mei 18, 2014 8:00 pm

Caius

Words: 399 || Extra's: None

Het was niet zo dat hij zijn moeder knap vond, maar hij probeerde altijd nonchalant over te komen. Waar hij juist altijd in het openbaar zijn charmes nodig leek te hebben, was hij totaal niet zoals hij zich voordeed. Zijn moeder was een hoer, één die niet voor hem had kunnen zorgen en die alleen dacht aan het geld, wat ze vervolgens uitgaf aan drank en andere zooi waar hij niets van wilde weten. Ze had hem altijd alleen achtergelaten. Het was na haar dood dat hij voor het eerst een echte opvoeding meemaakte, aangezien zijn vader, de Lord, nooit ook maar enige aandacht aan zijn Bastaard had willen besteden. Want, stel je voor. Dat was natuurlijk slecht voor zijn naam.
Wat dat betrof had de jongeman veel respect voor de wildlingen, die heel anders waren wat loyaliteit betrof. Hier was je loyaal aan geld, daar aan familie en vrienden. Hij was benieuwd of, als hij daar geboren was, het beter was geweest. Maar, hij mocht niet klagen.

Toen hij, en het hele volk van deze kant van de muur, dom werd genoemd, hief hij één wenkbrauw op. Het meisje plaatste de boog op haar rug en naderde hem, om een mesje richting zijn borst te houden, hem vertellend dat het hem niets aanging wat ze aan deze kant van de muur deed.
Hij vond haar zeker interessant. Zonder enig gebrek aan charme, leek ze enorm goed voor zichzelf op te kunnen komen en had hij totaal niet het idee dat ze overmoedig was. Als alle wildlingen zo waren, wilde hij er wel eens op bezoek gaan. Hij moest zich inhouden om niet te grijnzen bij dit idee.
“Ah, pretty women always hold secrets, don’t they,” sprak hij kalm, zijn hoofd zachtjes schuddend terwijl hij grijnsde.
‘It was nice knowing you, Cai,’ sprak ze, voor ze hem voorbij liep. Hij bleef daar staan, zijn rug naar haar gekeerd, terwijl hij zijn ogen even sloot. Kwam hij eens een interessante dame tegen, vergat hij haar naam te vragen. Voor zover zijn reputatie als charmeur.
‘But maybe you can help me?’ Haar stem deed hem zachtjes omdraaien, terwijl hij haar met opgeheven wenkbrauwen aankeek. Ze vroeg hem hoeveel hij wist van de crows. Hij fronste even. “What do you want with the Night’s watch?” vroeg hij. “I’ve trained with a couple of them,” sprak hij toen, duidelijk onzeker over haar bedoelingen.

Sheet door Cricket van Kickstart

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius zo mei 18, 2014 9:19 pm

I might be young, I might be a woman, but I can kill a thousend of you southerners

Brea

“Ah, pretty women always hold secrets, don’t they,” Sprak hij waarbij hij zijn hoofd zachtjes schudde. Brea bleef hem wat fel aankijken drukte zachtjes de punt van haar mes tegen hem aan, niet hard genoeg om hem pijn te doen maar wel hard genoeg voor hem om de druk te voelen. Ze zei hem gedag en liep nu weg. Ze had niet het idee dat hij haar nu zou aanvallen terwijl ze hem te rug toe zou keren, en moest hij dat wel willen, ze had haar mes nog in haar handen dus zou hij wel erg snel moeten zijn om haar te kunnen vermoorden. Brea was goed in vechten, het best met pijl en boog maar met een mes ook levensgevaarlijk. Toch bedacht ze zich. Misschien kon hij haar wel verder helpen? Hij kwam dan misschien niet uit het noorden maar hij leek er wel vaak genoeg te zijn geweest. Hij zou dan misschien wel een paar crows kennen en weten waar Castle Black ligt. De had zich omgedraaide en hem gevraagd hoeveel hij hij wist van de crows. “What do you want with the Night’s watch?” Vroeg hij en hij klonk onzeker over haar bedoelingen. Ze moest ook wel nagaan dat ze een beetje had laten klinken alsof ze verkeerde bedoelingen had, wat eigenlijk het tegenovergestelde was. Het kwam waarschijnlijk vooral doordat de wildlings de crows erg haten, en waar ze ook genoeg redenen voor hebben. Zelf mocht ze de crows ook niet helemaal, maar ze had ook haar reden om ze beter te willen leren kennen, of tenminste eentje. “I’ve trained with a couple of them,” Sprag hij toen. Goed genoeg. "Oh don't worry, I might be the only wildling who doesn't hate them that much." Sprak ze grijnzend. Nog steeds twijvelde ze om ze zijn hulp wel wilde, of het wel handig was om deze man hierom te vragen. Ze deed weer een paar stappen dichter naar Caius toe en keek hem weer wat doordringend aan. "My father is a crow, I want to find him." Zei op een kalme toon. Ze deed nog een stapje dichterbij waarbij haar kleren gemaakt van donzige dierenvachten die haar warm hielden aan haar kant van de muur bijna zijn kleding raakte. "And don't you dare asking more questions about it, I'm not afraid to stab you in the heart with a knife." Sprak ze duidelijk en gemeend. "Can you take me to Castle black?" Vroeg ze aan hem. Het was niet een vraag of hij dat wilde doen maar of hij dat kon doen. Zij was een windling en het was nu eenmaal niet makkelijk om als wildling in de buurt te komen bij Castle Black. Hier waren misschien nog wat weinig crows maar hoe dichterbij hoe meer er ook zouden zijn, en ze zouden haar gelijk vermoorden als ze de kans kregen. Ze deed weer een stapje terug en keek nu ook om haar heen. Het begon al een beetje te schemeren en Castle Black was nog een paar dagen lopen. Even keek ze nadenkend in het rond en het was in haar gezicht te zien dat er ook haast achter zat...

THANKS ❤

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius zo mei 18, 2014 10:24 pm

Caius

Words: 543 || Extra's: None

Ietwat verbaasd vroeg Cai zich af of het altijd zo moest. ‘Wildlingen’, werden de mensen van achter de muur genoemd. Je zag het toch in hun karakter. Hoe interessant hij ze ook vond, hij begon de naam toch te begrijpen, zelfs met dit meisje. Het snelle trekken van het mes, de scherpe woorden. Ze waren nog veel… natuurlijker dan de mensen aan deze kant waren. Vandaar dat hij zwaar twijfelde of hij haar kon vertrouwen. Waar haar uiterlijk haar een onschuldig aanzien gaf, duidde haar moed maar al te duidelijk aan hoe getraind ze was.
Het meisje vertelde hem dat ze misschien de enige was die hen niet zoveel haatte, maar alsnog bleef de wantrouwende blik op Cai’s gezicht staan. Hij was sowieso niet snel met vertrouwen, iets waardoor al een paar relaties en vriendschappen in zijn leven gesneuveld waren, al scheen hij zichzelf nooit zo ver te krijgen iemand volledig te vertrouwen.
Het meisje kwam dichterbij en Cai keek haar aan. Ze kwam dichterbij en vertelde hem dat haar vader een lid was van de Night’s watch, iets wat hij alsnog niet volledig vertrouwde. Hij had niet graag de schuld van een wildling die crows doodde op zijn naam staan.
Ze kwam dichterbij tot ze bijna tegen hem aan stond, waardoor hij zijn gezicht iets naar beneden moest richten om haar aan te kijken, aangezien hij, vanzelfsprekend, wat groter was.
Opnieuw bedreigde ze hem, deze keer zeggend dat ze niet bang was hem te steken als hij meer vragen stelde. Hij kon veel hebben, maar nu begonnen de bedreigingen hem iets te veel te worden. Ze vroeg hem of hij haar naar castle black kon brengen, terwijl hij binnen een fractie van een seconde zijn mes van zijn broek had gehaald, om zijn arm om haar heen te slaan en hem, in een soort halve omhelzing, tegen haar rug aan te houden.
“I can, but I won’t,” sprak hij, zijn stem voor het eerst in deze ontmoeting serieus en laag. “Unless you stop the threats and tell me who you are, I can’t help you,” sprak hij toen, waarna hij zijn mes weghaalde en een stap terug deed. Hij zou haar helpen als ze duidelijk zou maken dat ze niets kwaads in de zin had. Hij had altijd tijd om een knappe jongedame te helpen die het nodig had, maar allereerst wilde hij er zeker van zijn dat ze geen kwaad in de zin had. Ook was hij niet van plan om de hele rit bedreigd te worden, aangezien het zeker een flink eindje reizen was vanaf hier.
“So, what do you say, milady?” vroeg hij toen en hij zette zijn gebruikelijke grijnsje weer op, afwachtend hoe ze zou reageren. Het zou altijd kunnen dat ze beledigd was door zijn reactie, al had ze hem eigenlijk aan kunnen zien komen. Al zou hij niet terugdeinzen om een Crow te vermoorden die hen aanviel zonder enige reden (hij vond het zijn van een wildling geen geldige reden om aangevallen te worden), wilde hij wel zeker weten dat zij zelf geen slechte bedoelingen was.
Want, wees nou eerlijk. Ze was knap, dus een tijdje met haar doorbrengen was niet erg. Als ze dat mes van zijn borst hield, tenminste. Dat mes was minder knap.

Sheet door Cricket van Kickstart

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius ma mei 19, 2014 9:45 pm

I might be young, I might be a woman, but I can kill a thousend of you southerners

Brea

Caius bleef haar wantrouwend aankijken wanneer ze vertelde dat ze de crows minder haatte dan de meeste wildlingen, nou ja, eigenlijk alle wildlingen. Er was er niet een die ze niet haatte, ze Brea gaf ze ook gelijk. Zelf had ze ook een hekel aan crows maar ze wilde haar vader leren kennen, het feit dat hij de liefde van haar moeder had verdient maakte haar al jaren lang nieuwsgierig naar haar crowvader. Ze had er nog aan gedacht om misschien nog haar volk te wreken in Castle Black maar ze was te slim om dat niet te gaan doen. Ze zag haar hoofd nog niet erg graag op een spiesje, aangezien de crows daar in meerderheid waren en zij in haar eentje. Ze vertelde de man over haar vader en gelijk ook dat hij beter geen verdere vragen kon stellen. Ze had echt geen probleem met het nemen van een leven, iets was ze in het noorden ook al wel eens gedaan had. Ze vroeg hem of hij haar naar Castle Black kon brengen maar zijn reactie had ze niet verwacht. In een snelle beweging sloeg hij zijn arm om haar heen. Ze wilde snel reageren door zichzelf terug te trekken maar voelde de punt van een mes tegen haar rug. Ze keek Caius met een felheid in haar ogen aan. “I can, but I won’t,” Sprak hij nu met een lage en serieuze stem. Giftig bleef ze hem diep in de ogen aankijken. Het feit dat hij een mes tegen haar rug aanhield stond haar niet aan, hij zou er spijt van gaan krijgen. Al maakte het ook wel indruk op haar, hij was niet bang voor haar en dat vond ze ergens best aantrekkelijk. “Unless you stop the threats and tell me who you are, I can’t help you,” Zei hij toen waarnaar hij het mes ook weer van haar rug haalde en een stap terug deed. Ze trok even een wenkbrauw en een mondhoek omhoog om te laten zien dat het wel indruk op haar maakte. "You're brave," Sprak ze waarbij haar noordelijke accent heel goed te horen was. "But stupid," Zei ze er nog achteraan terwijl zij ook een stapje terug deed. Dat vond ze trouwens van alle zuiderlingen, dom. “So, what do you say, milady?” Vroeg hij nu waarnaar ze kort zuchtte. "I'm not a lady, if you ever call me a Lady again, I'll.." Begon ze tot ze realiseerde dat ze weer een bedreiging maakte. "Never mind.." zei ze daarnaar terwijl ze met haar ogen rolde. Dreigen ging niet helpen, en hoogstwaarschijnlijk zou verleidingen ook niet helpen. De grijns verdween van haar gezicht en ze liet haar blik kort op de grond vallen. "My mother died and now I have nothing left." Sprak ze waarnaar ze haar licht blauwe ogen weer op Caius richtte. "I just want to know if my father is still alive, how is he is like and how he look." Sprak ze nogal eentonig, alleen omdat ze niet graag gevoelens uitte, het deed namelijk zeker wel wat met haar. "I swear to you I won't kill any crows, It would be a suicide mission to do such a thing on my own." Zei ze waarbij een beetje moest grinniken. "So, will you help me or not?" Vroeg ze toen met een glimlachje terwijl ze achteruit liep in de richting waar ze heen moesten en nog wachtte op zijn antwoord..

THANKS ❤

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius di mei 20, 2014 11:02 am

Caius

Words: 438 || Extra's: None

Terwijl ze zo dicht bij elkaar stonden, moest hij toegeven dat het aardig gemakkelijk werd. Waar veel meisjes zich meteen in zijn armen hadden geworpen, bleef zij sterk in haar schoenen staan en leek ze niet heel erg onder de indruk van het mes tegen haar rug. Hij had het idee dat ze meer onder de indruk was van het feit dat hij het durfde, dan van het feit dat er een mes tegen haar rug aan stond. Een mes. Zo’n scherp ding die door je hart heen kon steken. Hij glimlachte lichtjes. Interessant waren die wildlingen zeker.

Het meisje noemde hem dapper, maar dom. Hij hief één wenkbrauw op. “The same can be said about you,” sprak hij rustig. Want, niets was minder waar. Als hij kwaad in de zin had gehad, had hij ook zo een pijl in haar oog kunnen duwen. En, opnieuw, was hetzelfde waar voor haar kant. Maar, ergens had hij het idee dat zij geen hopeloos, ongeleid projectiel was. Ook al waren er genoeg wildlingen die mensen van deze kant van de muur zonder reden doodden, waren de twee nu al in een conflict geraakt als zij dit ook had gewild.
Toen hij haar ‘Milady’ noemde, begon ze weer te dreigen. Gelukkig hield ze op tijd op, haar zin eindigend met een simpele never mind. Hij kon een lichte grinnik niet onderdrukken. Zo, zo. Dat had haar vast moeite gekost. Oh, hoe amuserend van die simpele dingen toch konden zijn. “I’m sorry, wildling,” sprak hij toen grijnzend.
Het meisje vertelde hem over wat ze van plan was bij de crows. Over de dood van haar moeder en hoe ze haar vader wilde leren kennen. Ook vertelde ze hem dat het een zelfmoordmissie zou zijn als ze de crows zou proberen te vermoorden, aangezien ze alleen was. Oké, daar had ze een punt. Sowieso had hij niet het idee dat hij veel keuze had. Als hij niet meeging, zou ze toch nog gaan. Nu wist hij in ieder geval dat ze niets raars zou uitspoken, dat de Crows haar niet meteen zouden vermoorden en… Hij wilde er toch weer een keer heen. Aangezien hij zijn zwaardvaardigheden wilde trainen, was Castle Black een geweldige locatie.

Toen het meisje hem vroeg of hij haar zou helpen, glimlachte hij. Ze begon te lopen en kalm zette hij een paar snelle passen, zodat hij naast haar liep. “Sure. I’ll always help a pretty la-” Even viel hij stil, voor hij zich verbeterde. “Girl. A pretty girl,” grijnsde hij toen.
“You still haven’t told me your name, though. I assume you wildlings have first names,” sprak hij toen.

Sheet door Cricket van Kickstart

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius di mei 20, 2014 6:23 pm

I might be young, I might be a woman, but I can kill a thousend of you southerners

Brea

Hij hief een wenkbrauw omhoog wanneer ze hem dom noemde. “The same can be said about you,” Zei hij toen rustig tegen haar. Zij trok nu ook een wenkbrauw op. "If I was stupid, I would be dead already." Zei ze droog tegen hem wat verwees naar het leven in het noorden van de muur. Het noorden was geen plek voor domme mensen, dan hield je het er geen dag voor. Zuiderlingen hoefden niet elke dag vor hun leven te vechten, hoefden niet bang te zijn om dood te vriezen in de winter. Ze vochten om macht, iets wat zij als dom beschouwde. Hoewel ze de neiging had ging ze er niet verder op in. Ze wilde tenslotte naar Castle Black komen en niet zitten ruziën over wie er hier dom was. Hij was in ieder geval wel sterk, dat was goed te zien, hij zou het misschien langer kunnen volhouden in het noorden van de muur, maar wanneer de winter zou aanbreken zou hij het niet overleven in zijn eentje. Daarvoor wisten de zuiderlingen te weinig over kou, hongerige schadowcats en direwolves, en al die problemen was nog niet eens het ergste. “I’m sorry, wildling,” Zei hij nadat ze hem opnieuw vertelde geen lady te zijn en waarbij ze hem bijna opnieuw bedreigde. Ze vertelde hem nu over het overlijden van haar moeder en dat ze daarom haar vader wilde leren kennen, hij was de enige die ze nog had. Ook vroeg ze hem of hij haar nu wel wilde helpen terwijl ze achteruit liep. Hij volgde haar en wanneer hij naast haar kwam lopen draaide Brea zichzelf ook om en begon vooruit te lopen. “Sure. I’ll always help a pretty la-” Zei hij waarnaar hij even stil viel. Bij de 'la' draaide Brea haar hoofd ook gelijk naar hem toe en keek ze hem waarschuwend aan, maar ook niet al te serieus, tergelijk had ze namelijk ook een grijns op haar gezicht. “Girl. A pretty girl,” Vervolgde hij met een grijns. Brea lachte kort terwijl ze weer vooruit keek. "Thank you, lord Storm." Zei ze terug waarbij de 'lord' wat sarcastisch zei. “You still haven’t told me your name, though. I assume you wildlings have first names,” Sprak hij nu. Brea trok haar mondhoeken omhoog tot een glimlach. "I'm aware of that and yes, ofcouse we have first names." Zei ze toen waarnaar ze zwijgend verder liep met een grijns op haar gezicht. Hij vroeg haar niet naar haar naam, hij vroeg het haar wel indirect, maar ze vond het leuker daar niet op in te gaan. De lucht die begon zachtjes roze en oranje te kleuren door de ondergaande zon. Nog geen paar minuten later was er aan hun rechterzijde een klein dalletje waar een gebouw in stond. Ze stopte met lopen en keek er met een raar gezicht naar. "What's this, a castle?" Vroeg ze wat spottend waarnaar ze lachend Caius aankeek. Het was een groot en rond gebouw, het leek alleen niet bewoond en stuk op sommige plekken. Ze keek er nu weer naar. "Well, it's getting late and I always wanted to sleep in a castle." Zei ze nu wat grinnikend terwijl ze er naartoe liep. Ze pakte wel haar boog van haar rug en een pijl voor de zekerheid...

THANKS ❤

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius wo mei 21, 2014 5:05 pm

Caius

Words: 445 || Extra's: None

Het meisje vertelde hem dat als ze stom was geweest, ze al dood was geweest. Even hief Cai een wenkbrauw op. Hmn? Als hij daar in het Noorden van de Muur had gewoond, had hij toch echt wel een knappe dame beschermd tegen gevaren. Maar goed. Die mannen waren, naar zijn weten, meestal zwaar onverzorgd en vaak niet al te knap, dus het was niet raar dat die niet zeker genoeg waren om dat te doen.
Hij begon zich langzaamaan af te vragen of dat echt zo was. Tot nu toe had hij enkel een lelijke wildling man en haar, een knappe wildling meid, gezien. Zou het daar altijd zo zijn? Dat zou wel zielig zijn voor de vrouwelijke wildlingen, zeg.

‘Thank you, Lord Storm,’ zei de wildling en hij hief zijn wenkbrauwen op. Hij besloot er niet op in te gaan, aangezien ze maar al te goed wist dat hij geen Lord was, gezien zijn bastaard-status. Gelukkig had het sarcastisch genoeg geklonken, dus het enige wat hij deed was lichtelijk glimlachen.
Toen hij, indirect weliswaar, had gevraagd naar haar naam, had ze gezegd dat ze ervan op de hoogte was dat ze die nog niet had gezegd en dat ze die wel hadden. Zijn glimlach verdween toen hij erachter kwam dat ze niet van plan was om hem te zeggen. “You’re really something, aren’t you,” zuchtte hij, meer tegen zichzelf dan tegen haar. “Are you planning on telling me? Otherwise I have to make up something,” zei hij toen. Zijn blik liet maar al te goed zien dat als hij iets moest verzinnen, het niet naar haar wens zou zijn. Waarschijnlijk iets zoals Lady Red, gezien haar haarkleur. En dan met de nadruk op Lady, natuurlijk. Want ze vond het zó leuk als hij haar Lady noemde. Ahum.

‘What’s this, a castle?’ vroeg ze. Caius keek op, zijn blik richtend op de toren die er stond. Hij grinnikte even. “You’ve never seen a castle? ” vroeg hij. Dit was nou niet echt een waardig kasteel, al was het voor haar al heel wat, natuurlijk, dus besloot hij haar niet uit de droom te helpen toen ze zei dat het al laat werd en dat ze altijd in een kasteel had willen slapen.
Hij haalde zijn boog van zijn rug toen het meisje op het gebouw afliep en hield hem klaar om te vuren, terwijl ook hij het gebouw naderde. Met ietwat snellere passen haalde hij haar in, om de deur met zijn voet open te trappen. Met een harde klap werd deze open gegooid. Alert bleef Caius staan, zijn boog gespannen, om te luisteren of er enig teken van leven was in het kasteeltje.

Sheet door Cricket van Kickstart

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius wo mei 21, 2014 9:00 pm

I might be young, I might be a woman, but I can kill a thousend of you southerners

Brea

Hij trok een wenkbrauw op nadat ze hem vertelde dat als ze dom was geweest ze allang dood was geweest. Ze meende het, je had je hersenen nodig aan die kant van de muur anders werd het echt je dood. Ten eerste, daar werkte gerechtigheid heel anders. Ze hadden geen koning die voor hun zou beslissen of iemand schuldig was of niet en welke straf die zou krijgen, daar zorgde je gewoon zelf voor. Je kon dus maar beter of geliefd zijn sterk zijn. Ze volgen er geen mensen vanwege hun achternaam, maar om hun kracht, wat eigenlijk simpelweg veel beter was dan een koning. Nog een keer hief hij zijn wenkbrauwen op wanneer ze hem 'Lord Storm' noemde maar ze kon hem ook zien glimlachen, lichtjes maar hij glimlachte wel. “You’re really something, aren’t you,” Hoorde ze hem zuchtten en ze lachte zachtjes wanneer ze haar blik weer op het pad voor haar richtte. “Are you planning on telling me? Otherwise I have to make up something,” Zei hij toen en keek haar met een blik aan die haar liet weten dat het zeker niet naar haar wens zou zijn. Ze grinnikte. "Oh, why won't you do that?" Zei ze nu met een wat enthousiaste stem. "But.. no lady, you already used that one." Zei ze toen nog er achter aan, grijnzend. Ze keek hem eigenwijs aan en daagde hem een beetje uit. Ze had hem al duidelijk gemaakt dat hij niets bij haar moest proberen dus waarom kon ze nu niet een beetje lol maken, bovendien moest ze toegeven dat hij erg knap was. In het noorden zag ze zelden zulke knappe kop'ies. Ze waren er wel, dat zeker, maar je moest wel het geluk hebben eentje tegen te komen. Voor de wildling vrouwen zijn vaak sterke mannen erg aantrekkelijk, omdat je niet graag een zwak iemand had met een groter risico dat hij er zou sterven. Sterk had je wel erg veel, vooral Thenns zijn hele grote gespierde mannen, maar of ze wel altijd knap zijn? A lag dat eraan wat je knap vond natuurlijk. Caius grinnikte nu naar haar vraag of het gebouw dat ze zag een kasteel was. “You’ve never seen a castle?” Vroeg hij haar. Ze liet haar hoofd wat scheef vallen en trok een wenkbrauw op. "Did you thought we had castles north of the wall?" Vroeg ze nu. "No, our life is a bit harder that you have here." Zei ze nu met een serieuze stem. "But we got a lot you've never seen before to, bastard boy." Zei ze lachend terwijl ze naar het gebouw toeliep en haar boog gereed maakte. Hij haalde haar in en trapte de deur open terwijl hij zijn boog ook gespannen had. Brea rolde even met haar ogen. Ze volgde hem naar binnen en zag al snel dat het verlaten was. Ze trok de deur dicht om te kijken of er niet iemand daar achter zat maar dit was zoals ze had gedacht niet zo. Ze plaatste haar boog weer op haar rug en liep door de kamer heen. "Pretty," Zei ze wat droog. Ze had eigenlijk wel beter verwacht van de zuiderlingen en hun oh zo mooie gebouwen. Ze ging met haar vinger over het tafel blad heen die zwart kleurde van het stof. Ze zuchtte even en liet nu de trap op. Haar mes had ze bij de hand maar ze had niet het gevoel die nodig te moeten hebben. Zoals ze had verwacht was het ook verlaten. Wanneer ze een heel donkerhoekje zag kon ze het eigenlijk niet laten. Ze grijnsde breed en keek even om haar heen voordat ze zichzelf verstopte in het donkere hoekje. And no, she wouldn't take it easy on him. Wanneer hij in zicht kwam sprong ze uit dat donkere hoekje en sprong ze volop tegen hem aan waarbij ze hem omduwde en zelf boven op hem terecht kwam. Lachend keek ze hem aan, zoekend naar enige schrik. "Now you just got scared and knocked down by a girl." Zei ze grijnzend terwijl ze zachtjes aan het lachen was. Met een wat verleidende blik keek ze hem aan..

THANKS ❤

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius wo mei 21, 2014 9:30 pm

Caius

Words: 604 || Extra's: Poor Cai ;_;

De roodharige wildling vertelde hem dat hij zelf een naam moest verzinnen en hij zuchtte opnieuw. Toen ze hem zei dat hij geen Lady mocht gebruiken, dacht hij even na. Ook al zou hij heel graag haar rode haar erbij gebruiken, had hij niets tegen rood haar, dus was dat vrij dom. Een fronsje kwam terecht op zijn gezicht terwijl ze verder liepen, tot hem uiteindelijk een gepaste naam te binnen schoot. “Miss Lannister it is,” zei hij. Als ze de naam Storm kende, zou ze Lannister zeker kennen. En de Lannisters waren in het Noorden al niet geliefd en hij had zo het idee dat de wildlingen ook geen fan van ze waren. Vooral als ze al geen Lady genoemd wilde worden, zou Lannister eigenlijk nog 10x zo erg zijn aangezien het de voormalige troonbezitters waren.
Het meisje vertelde hem dat ze geen kastelen hadden in het Noorden van de muur, maar dat ze genoeg hadden wat hij nog nooit had gezien. Hij glimlachte even. “Ah, why won’t you show me sometime, Miss Lannister?” vroeg hij met een grijns. Oh, hij vermaakte zich prima met deze wildling. Als ze haar naam nou eens zou vertellen zou dat nog fijner zijn.

Toen ze het gebouw ingingen, hoorde hij hoe zij de deur dicht deed. Terwijl hij beneden rondkeek en zijn boog weer ontspande, zag hij hoe zij zich een weg naar boven baande over de trap. Hij had haar nog iets horen zeggen, ‘Pretty’, maar hij had er niet op gereageerd. Mooi vond hij dit namelijk niet. In tegendeel zelfs. Maar, hij wilde haar pret niet verpesten. Als zij nog nooit een kasteel had gezien, was dit slechts het begin voor haar. Ergens was het best lief, die onwetendheid.
Kalmpjes besloot hij ook naar boven te gaan. Hij zag haar niet meer op de trap naar boven, wat betekende dat hij langer had staan nadenken dan hij dacht. Zijn boog deed hij terug op zijn rug en hij liep zonder al te veel na te denken naar boven. Natuurlijk zag hij haar actie niet aankomen. Eigenlijk had hij verwacht dat ze lelijke dingen mooi aan het noemen was.

Zijn hart kwam bijna zijn mond uit vliegen toen iets volop tegen hem aansprong. Aangezien hij zich van geen kwaad bewust was geweest had hij dit niet zien aankomen en was hij zijn evenwicht meteen verloren, waardoor hij op de grond terechtkwam. De kans om naar één van zijn mesjes te grijpen had hij niet, gezien het gewicht wat boven op hem lag. “What the-” had hij nog geroepen.
Het duurde even voor de schrik van zijn gezicht wegtrok en hij zich realiseerde dat zij het was die boven op hem lag. Ze zei dat hij was geschrokken en om was gegooid door een meisje en hij hoorde haar zacht lachen. De verleidelijke blik in haar ogen zorgde ervoor dat hij even verward terugstaarde, voor hij zijn gewicht omhoog gooide, om haar om te rollen en zich boven haar te zetten. Haar handen had hij naast haar hoofd vast, terwijl hij op zijn knieën boven haar zat.
“And you’re lying on your back for a Bastard,” fluisterde hij in haar oor. Hij was zeer oplettend met haar. Waar de verleidelijke blik bij mensen van deze kant van de muur bij hem meestal had geleid tot… hele andere spelletjes, was hij bij haar bang een mes tussen zijn ribben te krijgen. Misschien zelfs meerdere.
“You scared the living crap out of me, miss,” zei hij met een fronsje, waarna hij haar handen losliet. Zijn stem klonk duidelijk enigszins onder de indruk, iets wat je niet snel hoorde.

Sheet door Cricket van Kickstart

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius wo mei 21, 2014 11:03 pm

I might be young, I might be a woman, but I can kill a thousend of you southerners

Brea

“Miss Lannister it is,” Zei hij en vol verbazing keek ze hem aan. Lannisters? Meende hij dit. Natuurlijk wist Brea heus wel wie de Lannisters waren, als ze alle Bastard namen al kende. De grote vijanden waarvan vele achter de muur beweerden dat ze goud poepten. Ze grinnikte even bij die gedachte. Maar nee, Lannisters hadden geen goede reputatie aan haar kant van de muur, ze konden zich dan ook maar beter blijven verschuilen achter die dikke muren van hun kastelen. Wanneer Wildlings de kans kregen zouden ze die zeker niet afstaan om een leeuw te vermoorden, bij alle edele zouden ze dit eigenlijk niet afstaan. Cai had dan ook maar geluk dat hij een Bastard, anders had hij allang een pijl door zijn hoofd heen gehad. Nee, Bastards waren meestal de zwarte schapen van de familie, zij konden er niets aan doen dat hun vader of misschien zelfs moeder nu eenmaal niet hun handen thuis konden houden. In het noorden was vreemd gaan een andere zaak, iedereen was veel trouwer aan elkaar. Wanneer je eenmaal elkaar had gevonden en elkaar had beloofd bij elkaar te blijven tot het einde van je dagen was dit meestal niet een belofte die je snel brak. “Ah, why won’t you show me sometime, Miss Lannister?” Vroeg hij nu wanneer ze hem vertelde dat er aan haar kant ook veel dingen waren die hij nog nooit had gezien. Ze fronste even. "You would want to go there?" Vroeg ze verbaast. Dat zou nooit gebeuren, ze was niet van plan ooit weer terug te komen. Ze zou niet meer terug gaan, waarom zou ze wanneer ze eindelijk aan de goede kant van de muur zat? De kant die vele malen veiliger was en waar het niet het grootste gedeelte gewoon winter bleef. Niets zou haar kunnen overhalen ooit weer terug te gaan, ze wilde nooit meer de angst voelen voor de winter en bang zijn voor de gevaren die daar rondliepen, en dan had ze het niet over de schadowcats en direwolves. Ook niet over de reuzen en wargs, maar over iets heel anders.
Het oude gebouw was erg interessant vond ze, ondanks dat het niet helemaal was wat ze had verwacht van de zuiderlingen met hun mooie bouwwerken waar je over hoorde. Het was puur omdat je dit niet had aan haar kant van de muur. Ze was de trap voorzichtig opgegaan omdat ze niet wist of er nog iemand zou zijn. Gezien de vervallen stukken en het stof verwachtte ze het niet, maar het kon. Gelukkig was er niemand, al had ze het ook niet erg gevonden als het wel zo was. Met doden had ze geen probleem, en al helemaal niet wanneer ze iemand niet kende. Wanneer ze het donkere hoekje zag had ze het echt gewoon niet kunnen laten. Wanneer Caius zich liet zien sprong ze vanuit dat donkere hoekje boven op hem om hem te laten schrikken. “What the-” Had hij geroepen, iets wat Brea erg grappig vond. Yes, het was haar geluk hem de stuipen op het lijf te jagen. Ze had ze schrik op zich gezicht nog gezien voordat die wegtrok. Lachend zei ze dat hij daarnet even was laten schrikken en omgegooid door een meisje, om het nog even erger te maken. Ze durfde te wedden dat je dit bij zo'n 'nobele lady' niet zou kunnen verwachten, die zouden veel te bezorgd zijn over hun haar die misschien in de war zou raken. Dat was tenminste het beeld wat ze had van die nobele ladies. Hij staarde haar verward in de ogen aan terwijl zij een verleidelijke blik had opgezet. Hij gooide nu zijn gewicht omhoog en rolde haar op haar rug. Hij had haar handen vast naast haar hoofd en zat op zijn knieën boven haar. Ze grijnsde. “And you’re lying on your back for a Bastard,” Fluisterde hij in haar oor. Haar grijns werd nu war groter. "Well, I can't say that I've ever done that for a Bastard." Zei ze waarbij ze al verraadde dat ze geen ervaringloos iemand was. “You scared the living crap out of me, miss,” Zei hij waarbij ze kon horen dat hij wel een beetje onder de indruk was. "Brea," Zei ze nu met een grijnsje. "My name is Brea." Zei ze er nog achteraan. Ze kwam een beetje omhoog en zette haar ellebogen op de houten vloer neer. "So, you won't gave to call me miss anymore," Zei ze er achteraan met een wat kalmere stem, om hem ook wat gerust te stellen. Haar blauwe ogen bleven een paar seconden lang in die van hem staren. Tot ze haar ogen liet gaan naar een rond raampje waardoor het mogelijk was om naar buiten te kijken en daardoor werden afgeleid. Het was inmiddels al een stuk donkerder geworden en enkele sterren stonden al aan de hemel. Ze keek nu weer terug naar Cai. Haar gedachten gingen even terug naar iets wat hij had gezegd en waarop ze nog geen antwoord had gekregen, omdat ze al was weggelopen voordat hij uberhaupt een antwoord had kunnen geven. "Why would you want to go to the other side of the wall?" Vroeg ze nu terwijl ze fronste..

THANKS ❤

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius wo mei 21, 2014 11:28 pm

Caius

Words: 570 || Extra's: None

“Ah, won’t you show me sometime, Miss Lannister?” had hij het meisje gevraagd. Ze had hem verbaasd gevraagd of hij daarheen zou willen gaan. Heel serieus had hij de vraag niet bedoeld, maar… Hij zou het wel willen zien. Ietwat overmoedig was het misschien, maar hij had altijd het idee gehad dat het leven hier niet veel betekende. Hij hechtte er vrij weinig waarde aan. Hij had er ooit aan gedacht bij de Crows te gaan, maar hij had al snel gezien dat dat een veel minder eervolle naam was om te dragen dan hij had gedacht. Waar hij hen, als jong jochie, als helden had gezien, waren het slechts bandieten die vochten om niet de doodstraf te krijgen. Ze vochten voor hun eigen leven en niet voor dat van het volk.

‘Well, I can’t say I’ve ever done that for a Bastard,’ had het meisje gezegd. Even verbaasden de woorden hem. Natuurlijk, ze was geen kind meer, maar hij had altijd gedacht dat de wildlingen… zoiets bewaarden voor een speciaal iemand. Al kon het natuurlijk zijn dat ze een speciaal iemand had. Wat wist hij nou van haar? Niets, niet eens haar naam.
Zelf was hij, uiteraard, ervaren wat dat gebied betrof. Geboren als een complete charmeur had hij een redelijk aantal aan vriendinnen gehad. Sommigen voor het plezier, maar enkele serieus. Bij de laatste haakte hij echter altijd af als ze te serieus werden. Het gaf hem een ongemakkelijk gevoel als mensen te dichtbij kwamen. Fysiek niet, dat betekende vrij weinig. Maar, mentaal was een ander geval.

‘Brea,’ zei ze plots. Hij keek haar met een fronsje aan. ‘My name is Brea,’ zei ze toen. Hij hief zijn wenkbrauwen op. “Brea,” sprak hij haar zacht na, wetend dat de kans groter was dat hij een naam zou onthouden als hij het een keer hardop gezegd had. Al had hij sowieso niet het idee dat hij deze wildling, Brea, snel zou vergeten. Ze had een enorme indruk gemaakt.
“I like it,” zei hij met een grijnsje, nadat ze had gezegd dat hij haar geen Miss meer hoefde te noemen. Brea was een originele naam. Het klonk leuk en paste bij d’r. Beter dan Miss Lannister, in ieder geval. Al was het ook niet heel lastig om een beter passende naam te vinden.
Brea steunde zich op haar ellebogen en vroeg hem waarom hij naar de andere kant van de muur zou willen. Hij liet zich naast haar vallen, zodat hij op zijn rug kwam te liggen, en keek naar het plafond, even nadenkend over zijn antwoord.
“My mother was a hooker and my father is unfaithful,” begon hij kalm. “I have always been trained to fight, but there’s nothing to fight for here. The only thing you can do is rebel against the King, but I’m a bit too old for a rebel,” sprak hij toen, doelend op dat de meeste tieners rebellen waren en dat hij, met zijn eenentwintig, toch wel volwassen was.
“Also, I think the women of the North are way more attractive than ours,” zei hij, terwijl hij even vanuit zijn ooghoeken een blik op haar wierp, om zijn ogen daarna te sluiten. Hij was altijd vrij open geweest over wat hij van dingen vond, zoals van dit. De vrouwen van deze kant waren vaak… te makkelijk. Te veel op geld gefocust. Je had er wel uitzonderingen tussen zitten, maar dan moest je goed zoeken.

Sheet door Cricket van Kickstart

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius do mei 22, 2014 10:01 am

I might be young, I might be a woman, but I can kill a thousend of you southerners

Brea

Hij leek wat verbaast door haar woorden, dat ze zij dat ze niet kon zeggen dat ze dan ooit voor een Bastard had gedaan. Ze had het lachend gezegd maar het deed haar stiekem wel veel pijn. Net zoals haar moeder was hij er niet meer. Tijd om voor hem te rouwen had ze alleen nooit gehad, ze liet het haarzelf niet toe, het zou haar zwak maken en je had sterkte nodig om te overleven. Ze had gewoon ergens weggestopt om er niet meer aan te denken wat er was gebeurt en zodat ze gewoon verder kon met haar leven. Aan Caius liet ze niets merken maar zelf gaf er ook niet veel aandacht aan. “Brea,” Zei hij zacht nadat ze hem haar naam had vertelt. “I like it,” Zei hij met een grijns. Het was waarschijnlijk niet zo mooi vergeleken met al de namen van nobele dames. Ze glimlachte even. Wanneer ze hem vroeg waarom hij naar haar kant van de muur zou willen draaide hij zich om en ging naast haar liggen terwijl hij naar het plafond keek. Ze keek afwachtend aan. “My mother was a hooker and my father is unfaithful,” Begon hij. “I have always been trained to fight, but there’s nothing to fight for here. The only thing you can do is rebel against the King, but I’m a bit too old for a rebel,” Sprak hij en Brea keek nu ook naar het plafond. “Also, I think the women of the North are way more attractive than ours,” Zei hij er nog achteraan. Ze keek nu weer naar Caius met een fronsende blik. Dat zag ze als een compliment, zij was tenslotte van die kant van de muur. Ze kwam een beetje overeind en leunde op de hand die aan zijn kant was. Ze draaide zich naar hem toe en boog een beetje over hem heen. "That's you're reason why you would want to go there?" Vroeg ze nu nog steeds met haar gezicht gefronst. Ze snapte het wel, hier had hij niet om voor de vechten en als de vrouwen en aantrekkelijker waren, waarom dan niet? Het klonk allemaal alsof het leuk zou zijn aan haar kant van de muur, iets wat zij totaal niet zo ervoer. "You think it will be 'fun' living on that side of the wall?"[/i] Vroeg ze nu met een wat harde stem. [b]"You're wrong." Zei ze streng. "You know nothing about the fear we live in, the fear for winter, in winter thousand of us die, sometimes just because a schadowcat of a direwolf but the most of us die because there is not enough food or it might just be the cold that kills them, or worse." Zei ze nu. "Everyone would kill for having a life you have, safe and on the right side of the wall." Zei ze nu zuchttend. Ze keek even weg en nam diep adem. "You know want." Zei ze nu terwijl ze hem weer aankeek in de ogen. "Why won't you go and see for yourself, I don't care if you'd fuck all the women that might even end in a bloodbath, and if you got lost in the snow, not knowing where to go and winter is coming for ya. I won't be there to guild your way and to keep you warm.." Zei ze nu bot tegen hem waarnaar haar gezicht wel wat verzachtte. Stiekem zei ze het ook vooral omdat ze niet wilde dat hij daarheen zou gaan, omdat ze stiekem wel om hem gaf. Ze meende het daarom ook niet dat het haar niets kon schelen. Ze klom nu op hem en ging op hem zitten. "Don't think you know anything about us." Zei ze nu kalmer. "You know nothing about us." Zei ze terwijl ze een klein glimlachje liet zien. Ze grinnikte nu even. "But you were right with one thing, women in our side are way more attractive." Zei ze met een grijnsje. Ze wist niet eens hoe ze er hier eruitzagen maar vele aan haar kant vertelde er niet zulke goede verhalen over, dan had ze het dus over de voormalige crows die wat soort dingen wel wisten. Hij zei het net ook zelf dus zal het wel waar zijn...

THANKS ❤

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius do mei 22, 2014 4:21 pm

Caius

Words: 473 || Extra's: None

‘That’s the reason why you would want to go there?’ vroeg de wildling, duidelijk niet blij met wat hij had gezegd. Ze vroeg hem of hij dacht dat het leuk zou zijn aan die kant van de muur en hij fronste even. Ze vertelde over de angst voor de winter, waar sommigen stierven door een shadowcat of direwolf, maar dat de meesten een nog erger lot hadden. Ze vertelde dat er mensen stierven aan voedseltekort en aan de kou en hij fronste even. Toen ze vertelde dat de mensen daar een moord zouden plegen om een luizenleventje te leven, zoals die van hem, fronste hij even. Natuurlijk, hij wist dat het leven daar vele malen lastiger was… Maar, het leven daar was het waard. Daar zou je in ieder geval weer weten wáár je voor vocht. Ach, het was nou eenmaal hoe ze het zeiden. Het gras is altijd groener aan de andere kant. Aan de andere kant van de muur, in dit geval.

‘You know what,’ begon ze. ‘Why won’t you go and see for yourself,’ zei ze toen, waarna ze volgde dat het haar niet uitmaakte of hij het met alle vrouwen daar zou doen, iets wat waarschijnlijk zou eindigen in een bloedbad. Ze zei dat wanneer hij zou verdwalen in de sneeuw, zonder te weten waar hij heen moest, dat zij er niet zou zijn om hem de weg te wijzen en hem warm te houden. Hij hief zijn wenkbrauwen op. Hm, ze vond het wel héél erg, was het niet?
Ze klom weer op hem, waarna ze zei dat hij gelijk had gehad dat de vrouwen aan die kant van de muur aantrekkelijker waren. Hij grijnsde even, voor hij ging zitten. Zijn hand had hij achter haar rug zodat ze niet achterover zou vallen, maar op zijn schoot kwam te zitten, terwijl hij haar aankeek.
“They definitely are,” zei hij met een grijnsje, voor hij even kort stilviel, nadenkend.
“I am sorry,” begon hij kalm. “I didn’t know it was so hard to survive out there,” sprak hij toen, terwijl een kleine glimlach op zijn gezicht verscheen. “Even though I wasn’t planning on… fucking all the women. That’d ruin the whole purpose of finding something to fight for.” Tenzij je van plan was te vechten voor seks. Maar, dat ging hem wel wat te ver, in alle eerlijkheid.
“Aren’t you planning to go back after meeting your father?” vroeg hij met een fronsje. Hij had eigenlijk automatisch aangenomen dat de wildling van plan was terug te keren, maar gek leek ze iet op het leven achter de muur, dus hij begon daar zo zijn twijfels over te krijgen. Toch had hij niet het idee dat een wildling geaccepteerd zou worden op Castle Black of in één van de steden, dus was hij benieuwd wat ze hierna van plan was.

Sheet door Cricket van Kickstart

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius do mei 22, 2014 6:05 pm

I might be young, I might be a woman, but I can kill a thousend of you southerners

Brea

Hij fronste na har verhaal over dat het leven achter de muur nog niet zo heel leuk, er waren wel wildingen die het er geweldig vonden maar dat was omdat ze vrij zijn, zij groot en sterk en zijn en als eerste de prooien weg stalen. Zij hadden vrouwen die hun aanbidden en hoefden ze angst niet te voelen voor de winter. Het was echter niet voor iedereen zo, zoals ze vertelde stierven en in de winter vaak vele en winter kwam er ook al weer aan. Het was een lange zomer geweest, alweer. Dat betekende ook weer een lange winter en aan hun kant waren de eerste tekenen al gezien die betekenden dat winter er weer aan zat te komen. Sommige tekenen waren wel erg vroeg zelf. Hij hief zijn wenkbrauwen op wanneer ze had gezegd dat als hij daar zou verdwalen ze er niet zou zijn voor hem. Zij kende het noorden op haar duimpje, zij wist waar je een schuilplaats kon en vinden en plekken waarbij je maar beter uit de buurt kon blijven. Hij wist dit niet en moest hij een nacht overleven in de ijzige koud zonder schuilplaats moest hij wel erg veel geluk hebben het te overleven, als het winter was in ieder geval, want dan was de kou koud genoeg om dat te kunnen aanrichten. Nadat ze op hem was gaan zitten en hem wel gelijk gaf in dat de vrouwen er aantrekkelijker waren ging hij zitten en legde hij zijn hand op haar rug zodat ze niet achterover zou gaan vallen. Ze grijnsde terug naar hem. “They definitely are,” Zei hij terug met een grijnsje waarnaar hij stilviel. “I am sorry,” Zei hij en onderbrak de stilte. “I didn’t know it was so hard to survive out there,” Zei hij er achteraan. Brea glimlachte lief naar hem. “Even though I wasn’t planning on… fucking all the women. That’d ruin the whole purpose of finding something to fight for.” Zei hij nu. "Good," Zei ze nu wat grinnikend. "That means your not 'that' stupid after all." Zei ze waarbij ze de nadruk legde op 'that' om niet gelijk te zeggen dat hij ook niet meer dom was. Ergens vond ze het gewoon ook leuk om andere dom te noemen, zelfs wist ze ook niet waarom. “Aren’t you planning to go back after meeting your father?” Vroeg hij haar nu fronsend. Ze zuchtte even en moest hier ook even over nadenken. In eerste instantie had de besloten om niet meer terug te gaan maar of ze het hier wel zou overleven was ook nog maar de vraag. Ze was slim en sterk genoeg, dat was het probleem niet, ze kon zichzelf prima verdedigen tegen de vele slechte mensen in deze wereld. Het probleem was dat iedereen hier anders dacht over dingen, al leek Caius daar niet zo heel veel last van te hebben. Hier werden vrouwen niet met respect behandeld en zou ze nog vaker een man zijn keel doorsnijden, maar dan zou ze opgepakt worden wegens moord. Bovendien had ze helemaal niemand, niemand die steunde en dezelfde haat deelde voor de mensen aan deze kant van de muur, het zou heel eenzaam zijn voor haar. Maar in het noorden had ze ook niemand meer en in Castle Black zou ze zeker niet geaccepteerd worden, crows haten de wildlings bijna even erg als zij hun haatte. "I'm not planning on," Zei ze eerlijk, want ze wilde echt niet terug. "First I want to see castles, gardens with the most beautiful flowers and deep blue sea's with white shores." Zei ze nu met een glimlach op haar gezicht waarnaar ze zuchtte. Als kind had ze al gedroomd van deze dingen die je alleen had in het zuiden. "And I don't know what I'll do next." Zei ze daarnaar. "I have nothing left, everyone I have loved it taken away from me." Zij ze waarnaar ze slikte. Ze begon te merken dat ze emotioneel werd en begon dit gelijk weer te bevechten. Ze knipperde een paar keek met haar ogen en keek toen opzij. Ze klom van zijn schoot af en ging toen weer naast hem liggen, op haar zij, een halve meter bij hem vandaan en met haar rug naar hem toegekeerd. "It's getting late," Zei ze nu wat vluchtig.

THANKS ❤

[/b]

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius do mei 22, 2014 7:27 pm

Caius

Words: 512 || Extra's: None

‘Good,’ had Brea gezegd na zijn eigen woorden. ‘That means you’re not that stupid after all,’ vervolgde ze de zin. Ook al was het overduidelijk dat de nadruk lag op ‘that’, betekende dat hij toch nog wel een beetje stupid was, besloot hij het toch als een compliment te zien. “Well, thank you,” zei hij met een grijnsje, het duidelijk niet al te serieus bedoelend. Ach, je hoefde ook niet altijd serieus te zijn. Al was hij vrij vaak onserieus met de dames, had hij ook genoeg serieuze momenten. Voornamelijk als hij alleen was, in de natuur, met zijn boog. Het moment dat hij zijn hood omhoogtrok leek het alsof de hele realiteit veranderde, alles wat niet belangrijk was vaagde weg uit zijn gedachtegang als sneeuw voor de zon. Iedereen had dat vast wel, dat ze serieuzer waren als ze bezig waren met werk, of wanneer ze bij bepaalde personen waren.

Het meisje zei niet van plan te zijn en dat ze eerst de kastelen, tuinen en diepblauwe zee wilde zien.
Ze vervolgde niet te weten wat ze hierna wilde doen, waarna ze zei dat iedereen waarvan ze hield van haar weggenomen was. Hij zag dat het haar zwaar lag toen haar blik veranderde en ze van hem af ging, om met haar rug naar hem toe te gaan liggen. Ze zei dat het al laat werd en hij knikte even, al zou ze dit niet zien. Al wilde hij haar eigenlijk wel steunen, was er vrij weinig wat hij kon doen. Hij kende het leven daar niet, kende de mensen die ze verloren niet en eigenlijk… kende hij haar ook nog lang niet goed. Vandaar dat hij besloot om het te laten rusten.
“Yeah, you’re right,” sprak hij rustig, terwijl een lichte frons zich op zijn gezicht vormde. “Sweet dreams,” zei hij toen, zijn blik even op haar richtend, voor hij zich weer liet zakken op zijn rug, om zijn ogen te sluiten en een poging doen om te slapen.

Na een uur of twee lag hij daar nog steeds, zijn ogen nu open, maar de slaap leek maar niet te komen. Vandaar dat hij zacht overeind kwam, in de hoop het meisje niet wakker te maken, om de trap naar beneden af te wandelen en de deur te openen. Hij sloot de deur bijna geruisloos weer achter zich en zette zijn boog naast zich neer toen hij op de grond naast de deur ging zitten, zijn rug tegen de muur en zijn ogen gesloten. Morgen zouden ze nog veel verder moeten reizen, maar hij had niet het idee dat ze nu nog van plan was een mes door zijn borst te drijven, dus voelde hij zich wel een stuk meer op zijn gemak. Al zag hij haar nu ook meer als een persoon dan simpelweg als ‘die wildling’, wat het weer wat lastiger maakte. Het reizen met een object was makkelijker dan met een echt persoon, om het simpel te verwoorden.

Tot zijn verbazing voelde hij zich langzaam slaperig worden, waardoor hij in diezelfde zittende houding langzaam in slaap viel.

Sheet door Cricket van Kickstart

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius do mei 22, 2014 9:52 pm

I might be young, I might be a woman, but I can kill a thousend of you southerners

Brea

“Yeah, you’re right,” Zei hij nadat ze had gezegd dat het ook al laat werd. Ze boog haar knieen een beetje om comfortabeler op de houten vloer te liggen. Ook trok ze haar capigon over haar haar hoofd heen zodat ook haar hoofd goed lag. “Sweet dreams,” Hoorde ze hem nog zeggen voordat hij ging liggen. "Sweet dreams.." Zei ze zachtjes terug voordat ze haar ogen sloot. Erg makkelijk kwam ze alleen niet in slaap door vele gedachten die door haar hoofd heen gingen. Ze was ook eigenlijk niet meer zo zeker van haar plan om haar vader te ontmoeten, hij was namelijk een crow en die hadden een eed afgelegd waarin ze geen kinderen mogen krijgen en geen vrouw mogen hebben. Hij zou het kunnen ontkennen tegen alle andere crows om niet vermoord te worden voor desertie. Misschien was het gewoon beter om er niet heen te gaan om ervoor te zorgen dat haar vader hoofd er niet werd afgehakt. Al maakte dat eigenlijk niet zo heel veel uit, aangezien hij binnen een bepaalde tijd er misschien al wel aan ging. Ze kneep even haar ogen dicht. Lastige keus, het was of haar volk verraden of haar vader ombrengen, als hij nog leefde. Ze besloot dit van haar af te laten glijden en maar te gaan slapen..

Door de geluiden stappende paarden werd ze wakker. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en gaapte voordat ze realiseerde dat ze niet aan haar kant van de muur was. Ze had heerlijk geslapen, beter dan vele nachten ervoor. Ze schoot nu overeind grijpend naar haar boog en zocht naar Caius die er niet bleek te zijn. Ze stond op met haar boog in haar handen en liep naar het kleine raampje toe, voorzichtig keek ze het raampje uit om te lijken wat langs kwam. Ze probeerde zelf zo veel mogelijk wel uit zicht te blijven. Al snel kon ze zien dat het wildlingen waren die reden op gestolen paarden en voor dit gebouw waren gestopt. Een opluchting, dat betekende dat Caius hier in ieder geval niet achter zat en s'nachts misschien zijn weg had gevonden naar Castle Black om de crows te informeren over haar. Waar was hij dan? Ze zette haar boog weer op haar rug en pakte de twee messen die ze bij zich droeg. Dit waren namelijk niet de wildlingen uit de groep waaruit zij kwam, dit waren Thenns en dus was het handiger om maar gelijk haar wapens gereed te hebben. Ze ging zachtjes te trap af en opende zacht de deur. Naast de deur zag ze Caius zitten, die nog lag te slapen. Kort glimlachte ze, hij had haar dus niet stiekem verlaten. Ze gaf hem een stootje waarnaar ze gebukt voor hem ging zitten. Ze hield haar wijsvinger voor haar mond en maakte hem zo duidelijk dat hij stil moest zijn. "I'm sorry, but me might need to fight right now." Zei ze fluisterend waarnaar ze opstond en naar de muur liep om beter te kunnen luisteren naar de wildlings die daar stonden. Ze waren er nog steeds dus had ze het idee dat ze waarschijnlijk naar binnen zouden gaan. Ze ging naast de deur staan en keek Caius aan. Ze haalde uit haar schoen nog een mes en gooide die naar hem toe, ze wist niet zeker of hij twee messen bij zich had en bij Thenns kon je maar beter twee wapens gebruiken, dat deden zij namelijk ook, eigenlijk deden de meeste wildlings dat wel. Ze wachtte op Caius. "Wildlings," Zei ze zachtjes tegen hem zodat hij in ieder geval wist waartegen hij moest vechten. De deur ging open en de eerste Thenn die binnenkwam kreeg al een mes in zijn rug, doordat ze achter de deur stond had hij haar niet kunnen zien. Hij viel op de grond neer en Brea keek grijnzend naar buiten. Snel kwamen de anderen nu ook in actie en stormden naar binnen. Ze waren nog met zes, als ze nu slim waren moest het wel lukken, makkelijk ging het niet worden. Ze ging naar achteren om meer ruimte voor haarzelf te creëren Een grote sterke Thenn kwam op haar af en zwaaide een bijl op haar af. Als ze niet optijd had gebukt lag haar hoofd er nu af. Ze sprong nu op hem af duwde hem vooruit tegen de muur aan en stak haar mes in zijn hoofd waarnaar ze hem op de grond liet vallen en ze zichzelf snel opdraaide om de volgende aanvallende aan te pakken. Hij was alleen iets sneller dan haar en deukte haar nu tegen de muur aan waarbij ze zijn mes langs haar zij voelde gaan. Haar gezicht vertrok even waarnaar ze haar mes in zijn hart stak. Ze trok haar been op en schopte hem naar achteren zodat hij niet over haar heen zou vallen. Snel keek ze om zich heen en wanneer ze een wildling zag die Caius van achteren in zijn rug wilde steken gooide ze haar mes naar hem te die hem in zijn hoofd raakte..

note: hahaha wist even niets en had best wel zin om een keer met Brea te vechten xp

THANKS ❤

[/b]

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius vr mei 23, 2014 6:56 pm

Caius

Words: 1012 || Extra's: None

Een zachte stoot deed hem zijn ogen langzaam openen, terwijl zijn herinneringen langzaam terugkwamen en hij zich realiseerde wie het roodharige meisje was die voor hem gebukt zat. Ze hield haar vinger voor haar mond, gebarend dat ze stil moesten zijn, en hij knipperde een paar keer met zijn ogen om de waas weg te krijgen en weer scherp te zien.
‘I’m sorry,’ begon Brea. ‘We might have to fight right now.’
Dat was wanneer hij wakker schrok, nu ook mentaal en niet alleen fysiek, om haar met een frons aan te kijken. Hij wilde vragen wat er was, maar ze stond al op en liep langs de muur. Hij pakte meteen zijn boog en liep achter haar aan, een pijl klaar hebbend om te schieten zodra iemand zijn kop zou laten zien. Toen hem een mesje toe werd geworpen, mompelde hij een half verstaanbaar bedankje en hield hij het ding vast met de hand waarmee hij de achterkant van de pijl vast had.
‘Wildlings,’ sprak ze en voor een moment begreep hij het niet. Waarom begroette ze hen dan niet vol enthousiasme? Waarom was het zo vijandig allemaal, als het haar soort was? Maar, gelukkig drong het hem al snel genoeg te binnen dat je daar waarschijnlijk ook verschillende stammen of groepen hadden die een hekel aan elkaar hadden, of gewoon hele enge mensen die iedereen haatte. Zoals de Lannisters hier, zeg maar.

Terwijl Brea binnen het gevecht geopend had, stond hij buiten. Op deze manier zouden ze elkaar niet in de weg lopen en had hij meer overzicht, aangezien hij dat flink nodig had gezien het feit dat close combat niet echt zijn ding was.
Een nogal agressieve wildling liep op hem af met een enorme bijl, die hij ontweek door zijn lichaam naar links te gooien. Hij stak het mes in de knie van de man, om vervolgens met zijn boog een klap tegen zijn gezicht te geven, waardoor de vent een stap naar achteren deed en zijn hand voor zijn gezicht hield, alsof hij hiermee de pijn bedekte. Dat moment gebruikte Caius om zijn boog te spannen en een pijl dwars via zijn hand door zijn oog heen schoot, waardoor de man naar achteren viel. Hij had echter niet doorgehad dat er één achter hem stond, wie hem een rake klap met zijn hand gaf, waardoor Cai omviel en zijn boog uit zijn handen glipte. Aangezien zijn mesje nog in de knie van de vent zat, betekende dit dat hij niets anders had dan zijn pijlen. Wanhopig greep hij naar zijn boog, maar de zware vent zette zijn voet op zijn hand, iets wat met dat enorme gewicht nogal zeer deed. Cai zag vanuit zijn ooghoek hoe de vent zijn wapen van zijn rug wilde halen. In een flits van een seconde pakte hij een pijl van zijn rug en ramde deze met volle kracht in de achillespees van de vent, waardoor die zijn voet optilde en ernaar greep, waardoor Caius de kans kreeg zijn boog te pakken en een pijl recht de mond van de vent in te schieten, waardoor ook deze op de grond viel, samen met zijn wapen.
Half gebroken, met pijn aan zijn hand en gezicht van de man, zette Cai zich overeind. Echter, afgeleid door de pijn, merkte hij niet dat er nog een wildling achter hem stond. Gelukkig schoot het mes van Brea op tijd het hoofd van de man in en keek Cai om, ziend hoe ook deze vent de grond raakte.

Met kalme passen liep hij richting Brea, ondertussen over een lijk heen stappend, duizelig van de enorme klap die de vent hem had gegeven en zijn hand tintelend en bonkend van de voet van de man. Hij had zijn boog in zijn gezonde hand, deze keer zonder pijl klaar. “Alles oké?” vroeg hij, terwijl hij een bezorgde blik wierp op haar zij, waar het mes langs was gegaan.
Langzaam liet hij zich op de grond zakken, zijn rug tegen de muur en zijn gezicht in zijn handen. “Die wildlingen van je delen rake klappen uit,” mompelde hij, proberend enige humor te laten zien, al was het wel waar. En ze deden nog zeer ook.
“Wat kwamen ze eigenlijk doen? Ik heb ze nog nooit eerder met zoveel hier gezien…” mompelde hij toen, waarna hij zijn boog terug op zijn rug deed en met zijn handen in zijn ogen wreef, alsof hij de duizeligheid zo misschien weg kon halen. Helaas scheen het niet echt te helpen en had hij het idee dat zijn hoofd alleen maar meer pijn zou gaan doen en al wist hij dat dit vanzelf weer minder zou worden en dat het weg zou gaan, voelde hij zich niet op zijn gemak.
De wildlingen waren goed, sterker dan de meeste guards in het gebied. Maar, zoals verwacht waren de aanvallers allemaal niet de knapste geweest. Toch vroeg hij zich nog altijd af waarom ze zo vijandig waren geweest. Het leek net alsof ze zonder reden zouden aanvallen… Als soort hersenloze jagers, terwijl Brea nog redelijk… normaal was? Ze was ietwat fel, maar ze was niet zo zinloos agressief als deze mannen. Maar, te zien aan hun bouw, was vechten het enige wat ertoe deed in hun bestaan.

Gelukkig ging de duizeligheid en misselijkheid van de klap alweer een beetje weg, waardoor hij terug op zijn voeten ging staan. “Denk je dat we er nog meer tegen zullen komen onderweg?” vroeg hij, maar al te duidelijk hopend dat haar antwoord hierop ‘nee’ zou zijn. Hij was geen fan van de wildlings als ze niet aan zijn kant stonden, omdat ze duidelijk op een andere manier hadden leren vechten dan hij. Ze vertrouwden compleet op hun kracht, waardoor ze maar enkele keren hoefden te raken voor ze een einde aan je hadden gemaakt, gezien het feit dat ze een flinke kracht hadden. Dat had hij wel gemerkt.
Hopelijk was het de laatste keer dat hij ooit zo’n maffe wildling tegen zou komen. Dit was in ieder geval wel een bewijs dat hij nog enorm moest werken aan zijn gevechtsvaardigheden.

Sheet door Cricket van Kickstart

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius vr mei 23, 2014 10:44 pm

I might be young, I might be a woman, but I can kill a thousend of you southerners

Brea

Zo te zien had Caius behoorlijke klappen gehad van de wildlings. Ze had tegen hem kunnen zeggen dat het Thenns waren maar dat had hij waarschijnlijk niet geweten, dan moest hij namelijk wel erg veel van het noorden afweten. Haar eigen borstkas ging op een neer door de snelle ademhaling en adrenaline. Zelf had ze het wat minder moeilijk gehad maar dat kwam waarschijnlijk ook omdat zij vocht als een wildling, en die vochten met alles wat ze hadden, gebruikten meer hun kracht en behendigheid. Ze konden vechten met allebei hun handen, iets wat veel zuiderlingen nog niet eens konden, wanneer je hun zwaardhand zou afhakken waren ze compleet nutteloos met een zwaard. Ze deed wat stappen naar hem toe en het was duidelijk aan hem te zien dat hij wat duizelig was. “Alles oké?” Vroeg hij aan haar. Brea keek even naar haar zij en glimlachte. "Just a papercut, don't worry." Zei ze grijnzend. Ze voelde even, pijn deed het zeker wel maar ze was het wel gewent. Ze zag hoe hij op de grond tegen de muur aan ging zitten. Zelf liep ze nog even naar buiten om haar mesje te halen die ze naar het hoofd van de wildling had gegooid waarnaar ze ook gelijk terug kwam. "It's you we should worry about." Zei ze toen terwijl ze naar hem toe knikte. Hij had zijn gezicht in zijn handen en met een wat bezorgde blik keek ze naar hem. “Die wildlingen van je delen rake klappen uit,” Zei hij toen waarnaar ze even grinnikte. Dat zag ze als een compliment. "That's the problem of us, we learn how to fight before we can walk." Zei ze terwijl ze tegen de tafel aan ging staan. "Because we need it," Zei ze toen zuchtend. Ze veegde haar messen schoon door ze langs de zijkant te laten gaan van de tafel. “Wat kwamen ze eigenlijk doen? Ik heb ze nog nooit eerder met zoveel hier gezien…” Vroeg hij haar nu en ze keek weer op. Ze stond op en ging nu naast hem op de grond zitten. "We come here all the time." Zei ze nu. Het was wel niet zo super vaak maar voor haar was het wel vaak. "Winter will be coming soon and we need food, because we don't have enough." Zei ze nu terwijl ze naar haar messen keek. Dat was zeker een reden waarom ze hier vaak kwamen al kwamen Thenns er niet zo heel vaak, die hadden alleen ook hele andere redenen om hier te komen. Ze keek nu omhoog naar een van de jongens die zij aan haar mes had geregen. Hij had net zoals de meeste Thenns rare markeringen op zijn kale hoofd en een helft van zijn hoofd was rood geverfd. Ze negeerde de pijn in haar heup zoals haar moeder haar had geleerd om pijn te negeren. je moest gewoon je gedachten ergens volledig op richten. Ze keek nu opzij naar Caius die leek al wat meer bij te komen. Ze keek opnieuw wat bezorgd naar hem, had had echt een behoorlijke klap gemaakt. Ze pakte nu haar waterfles waar nog een klein bodempje in zou moeten zitten en gaf deze aan hem. "He really got ya, didn't he?" Zei ze wat grappend maar wel met en bezorgde stem erachter. Hij stond ook alweer op. “Denk je dat we er nog meer tegen zullen komen onderweg?” Vroeg hij. "No, I." Zei ze waarbij ze op stond en de pijn in haar zij eventjes wat erger werd. Ze ging met haar hand naar de wond en wanneer ze het terughaalde zat er nog behoorlijk wat bloed op haar hand. Ze fronste en keek naar het rode bloed op haar hand. Misschien toch iets meer dan een papiersneetje. Ze haalde haar kleding een stukje omhoog om het beter te zien. Ze trok even een naar gezicht bij het zien dat het net wat dieper was dan ze had gedacht. "Seven hells," Zei ze zachtjes tegen zichzelf en liet het er weer overheen vallen. Ze liep nu naar het gordijn dat hing voor het raam beneden en scheurde daar een groot stuk vanaf, groot genoeg zodat ze het om haar hele middel kon binden. Ze wist zelf ook wel dat zo'n wond gehecht moest worden en een vies gordijn gebruiken niet de beste oplossing was vanwege ontstekingen maar ze zag even geen andere oplossing, ze verwachtte ook niet goed spul hier te vinden om het meer te kunnen hechten en ze wist ook niet of Caius dat wel zou kunnen. Ze draaide zich nu om naar Caius. "Can you help me bind this?" Vroeg ze nu terwijl ze hem het stuk gordijn aangaf. Haar zij was een moeilijke plek voor haarzelf om bij te kunnen met beide handen. Ze draaide zich om en trok haar boven kleding ver genoeg omhoog zodat hij erbij zou kunnen. Haar magere lichaam kwam hierbij wat meer inzicht. In de winter was het erger maar ook nu waren haar ribben te zien..

THANKS ❤

[/b]

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius za mei 24, 2014 9:38 pm

Caius

Words: 745 || Extra's: None

‘Just a papercut, don’t worry,’ had het meisje hem verteld toen hij haar wond had opgemerkt en even had hij licht gefronst. Hij geloofde haar niet helemaal, maar als ze loog zouden ze daar vanzelf achter komen. Overigens had hij sowieso niet al te veel tijd om daarover na te denken, aangezien de pijn van de klap hem misselijk had gemaakt.
Ze vertelde hem dat de wildlingen leerden te vechten voor ze konden lopen en hij snoof even zacht. Ja, als je moest vechten voor je leven dan was het wel belangrijk, natuurlijk. Hier leerden kinderen vaak spelenderwijs met houten stokken tegen elkaar slaan en een enkeling ging ermee door, om te leren hoe hij een zwaard kon hanteren. Lang niet iedereen had echter een even goede leraar, zeggende dat lang niet iedereen een ervaren zwaardvechter was, hoe lang hij hier ook voor had geoefend. De meesten hadden het namelijk nooit nodig, dus waarom zouden ze ook?
Zelf was hij ook geen held met een zwaard of in echte gevechten, zoals net wel duidelijk was. Hij kon goed richten, was behendig en sterk en kende de zwakkere plekken van het menselijk lichaam uit zijn hoofd, maar hij kon het niet allemaal tegelijk. Om te vechten moest je kunnen zien wat een vijand deed. Elke beweging die hij maakte, elke spier die hij verrekte moest je zien. Je moest zien welke voet hij eerst neerzette, op wat voor manier hij sloeg en hoe zijn blik net iets anders stond wanneer hij van plan was uit te halen, maar tegelijk moest je zelf ook nog aanvallen en letten op alles wat er om je heen gebeurde. Hij was veel beter in de rust, wanneer niemand hem doorhad en hij alle tijd had om een pijl iemand’s gezicht in te schieten.

‘We come here all the time,’ antwoordde ze op zijn vraag wat de wildlingen hier eigenlijk kwamen doen. Ze vervolgde door te zeggen dat de winter er aan kwam en dat ze niet genoeg voedsel hadden, waardoor veel wildlingen hier natuurlijk wel heen moesten, aangezien hun dood anders al vast stond en er hier nog enige kans waren dat ze zouden overleven, en anders zou het in ieder geval een snellere dood zijn dan een vriesdood.
“That sounds horrible,” mompelde hij zacht.
‘He really got ya, didn’t he?’ vroeg ze, nadat hem een beetje water was gegeven. Hij dronk dit op en zuchtte even diep. “Yeah, he did,” sprak hij met een fronsje. “I really didn’t see him coming, nor did I knew the strength these wildlings possess,” vervolgde hij. Hij moest toegeven respect ervoor te hebben. Ze leefden nog echt… primitief, waar het recht van de sterksten leek te gelden. Dit was in het Zuiden allang heel anders, waar de sluwsten en de hoogst geborenen het land regeerden.

‘Seven hells,’ zei het meisje en hij keek haar met een klein fronsje aan. Hij zag hoe ze haar shirt terug op zijn plek liet vallen. “Definitely not a papercut,” merkte hij op, meer tegen zichzelf dan tegen haar.
Hij zag hoe ze naar het gordijn liep en er een stuk vanaf scheurde, om zich vervolgens naar hem om te draaien en te vragen of hij haar kon helpen het te verbinden. “Of course,” antwoordde hij. Ze gaf hem het stuk gordijn en draaide zich om, om een deel van haar torso te ontbloten, de fikse snee hierbij zichtbaar makend. Hij trok het lapje stof dat hij standaard om zijn arm had los, in geval van bloedingen aan armen of benen die hij hiermee kon stelpen, en duwde het tegen de wond aan. Op deze manier zou het gordijn in ieder geval niet al te veel bacteriën de wond in helpen. “You wildlings should learn how to protect yourselves, instead of being a danger to others,” mompelde hij zacht, terwijl hij het gordijn om haar zij wikkelde, ondertussen het lapje stof op zijn plek houdend.
Toen haar zij eenmaal verbonden was, gleed hij zacht met zijn vingers langs haar ribben. “I can see your ribs,” zei hij rustig. “You really do have a lack of food there, don’t you,” zuchtte hij toen.

“I think we should take a detour,” sprak hij kalm. “We may find a small farm or a house. The owners will definitely have something to stitch you up with,” zei hij toen, waarna hij even stil viel. “Maybe we will even find a horse. That’d make our trip a whole lot easier,” grijnsde hij toen.

Sheet door Cricket van Kickstart

Onderwerp: Re: Bad luck | &Caius zo mei 25, 2014 6:06 pm

I might be young, I might be a woman, but I can kill a thousend of you southerners

Brea

“That sounds horrible,” Mompelde hij zacht. Zachtjes lachte Brea er even om maar haar gezicht straalde geen blijheid uit. Het had dan ook niet heel overtuigend geklonken. Ze keek hem hiernaar weer aan en gaf hem haar laatste beetje water om bij te komen. “Yeah, he did,” Gaf hij toe met een fronsje. Ze lachte opnieuw even maar deze keer oprechter dan daarnet. “I really didn’t see him coming, nor did I knew the strength these wildlings possess,” Zij hij toen. "Yeah, Thenns are very strong, but less fast, like the kind of wildlings I belong to." Zei ze nu, het eerste een beetje zuchtend maar op het laatst ook wel trots. "We follow strength." Zei ze toen met kracht in haar stem. Wanneer ze naar hem opstond werd de pijn in haar zij even te veel en kwam ze erachter dat het misschien toch iets erger was dat het in het begin leek. Ze vloekte even waarnaar ze Caius zag omkijken. “Definitely not a papercut,” Merkte hij op waarbij Brea even met haar ogen rolde. Ze scheurde een stuk gordijn af en vroeg aan Caius of hij het misschien wilde verbinden waarnaar ze het stuk gordijn aan hem gaf. “Of course,” Zei hij en nog even glimlachte ze dankbaar naar hem voordat ze zichzelf omdraaide en haar kleding wat omhoog deed zodat hij erbij kon. Ze legde haar kin tegen haar schouder aan om zo achterover te kunnen kijken en zag dat hij een lapje stof om zijn arm losmaakte en drukte deze tegen de wond aan. Uit automatische reactie op de pijn leunde ze kort even naar voren waarnaar ze op aar lip beet om het te verlichten, iets wat eigenlijk nooit echt hielp maar ze deed het automatisch. “You wildlings should learn how to protect yourselves, instead of being a danger to others,” Zei hij nu waarnaar ze kort zuchtte. Ze besloot er maar even niet op in te gaan, dat deed ze namelijk al genoeg. Ze wist heus wel hoe ze zich moest verdedigen, ongelukjes konden altijd gebeuren toch? Bovendien moesten ze wel vechten tegen die grote sterke Thenns, wat het ook al wat moeilijker maakte. Hij kon trouwens ook nog wel wat leren verdedigen aangezien hij ook behoorlijke klappen had gehad. Hij bond het gordijn om haar middel heen waarnaar hij zachtjes met zijn hand langs haar ribben gleed. Ze aanraking maakte dat ze haar adem even inhield en doordat het zo zachtjes was voelde ze hoe ze wat kippenvel kreeg. “I can see your ribs,” Zei hij nu rustig. Brea keek hem nu aan terwijl ze haar kin op haar schouder liet rusten. Ze liet haar bovenkleding weer vallen over haar middel heen. “You really do have a lack of food there, don’t you,” Zuchtte hij terwijl Brea hem nog een beetje onderzoekend aankeek. Ze draaide zich nu om naar hem en knikte kort. Ze zuchtte zachtjes en voelde zich eventjes wat ongemakkelijk omdat ze nu geen woorden kon vinden. “I think we should take a detour,” Begon hij toen kalm en ze keek hem even fronsend aan. “We may find a small farm or a house. The owners will definitely have something to stitch you up with,” Zei hij toen. Daar had hij wel gelijk in, dit was voorlopig nog een prima oplossing maar het zou gehecht moeten worden, de snee was te diep om zo goed te kunnen helen. Ze knikte. "That sounds like a good idea," Zei ze toen terwijl ze eventjes weg keek naar buiten. “Maybe we will even find a horse. That’d make our trip a whole lot easier,” Zei hij toen grijnzend. Ze glimlachte zachtjes terug. "Well then, let's take that detour." Zei ze toen wat zacht. Ergens vond ze het ook helemaal niet erg, had ze wat meer tijd om na te denken wat ze zou gaan doen als ze in Castle Black zou aankomen. "I think I might need to find a dress too," Zei ze nu diep zuchtend waarbij ze duidelijk maakte dat ze daar dus totaal geen zin in had, maar als ze in deze kleren Castle Black zou naderen was ze te dode opgeschreven. Ze grijnsde nu kort naar hem die alleen al snel leek te veranderen in een nadenkende blik op de grond gericht. Gedachten draaiden rond in haar hoofd en ze kon ze niet stoppen. Ze wilde ze niet horen maar kon het allemaal ook niet ontkennen. Hij leek erg veel op hem, de hem waar een paar jaar geleden alles om draaide, de hem die ze had verloren. Beide leefden ze in totaal andere werelden, andere gedachten werelden, ze konden goed botsen maar begrepen elkaar ook en hadden respect voor elkaar. Hij was een Thenn geweest, groot en heel sterk, hij had dan alleen niet die markeringen op zijn hoofd en hij had wel haar op zijn hoofd gehad maar ze waren ook nog maar net zeventien toen ze elkaar ontmoeten. Al bijna twee jaar geleden aangezien ze nu bijna negentien zou worden. Ze zuchtte waarnaar ze naar hem toe liep. Ze keek hem voor heel eventjes onderzoekend aan waarnaar ze ze haar ogen zachtjes sloot terwijl ze haar onderarmen in zijn nek legde en zichzelf wat omhoog hielp door op haar tenen te gaan staan, want hij was nog steeds groter dan haar. Ze stopte alleen voordat haar lippen die van hem konden raken. Zachtjes liet ze zichzelf ook weer zakken. Ze knipperde snel en kort met haar ogen. Ze slikte even waarnaar ze zichzelf omdraaide naar de deur. "Sorry," Zei ze toen verontschuldigend. "We should go." Zei er nog snel achteraan nadat ze opnieuw even slikte. Ze liep naar buiten en zag dat een van de Thenn zijn paard nog had kunnen vastbinden voor het gevecht. Ze stopte nu en keek weer even achterom. "Are you coming?" Vroeg ze nu aan hem. Ze wist niet of ze er wel aan toe was, of ze het wel durfde om iemand lief te hebben. Flirten en sjansen was voor haar heel makkelijk wanneer ze totaal niets voor iemand voelde, zodra ze dat wel deed werd het moeilijker voor haar, vooral nu ze al iemand had verloren..

(piep, nu kan ik een paar dagen nier meer posten Sad

)

THANKS

[/b]

» Caius Storm