A normal day like always...?

Twee blauwgroene ogen staarde naar boven, richting het plafond gemaakt van simpel in elkaar getimmerd hout. Ze woonde al op zichzelf , als je dat al zo kon noemen, want haar ouders woonde ergens verderop in dit dorp in een wat fatsoenlijker huis dat zij zelf had, maar ze kon er genoeg mee. Het huisje stond gevestigd in Wendish Town, een dorp, niet zo heel groot net zoals Stoney Sept, maar er was genoeg te doen. Ze sprong op van haar bedbank ding, hoe je het ook wilde noemen, het had in ieder geval meerdere functies. Soms wilde ze dat ze ook bij een van die grote families hoorde, maar helaas, ze was geboren hier in dit dorp en ze zou ook wel voor altijd hier in dit dorp blijven... Of toch niet? Haar ogen gingen naar het glas in het raam, het reflecteerde dus ze kon haar zelf net genoeg zien. Ze plukte wat aan haar haar en trok een kledingstuk uit de kast. Haar moeder had het voor haar gemaakt. Het leek tenminste nog op iets duurs, het had haar moeder in ieder geval veel tijd gekost. Ze trok het aan en draaide een rondje. Vervolgens liep ze richting de keuken. Ze pakte een broodje uit een zelf gemaakt mand van riet en at het vervolgens op. Met een klein tasje vol met 'geld' ging ze haar huis uit. Ze keek van links naar rechts en stak vervolgens het straatje over. Er was vandaag markt dus er was vast wel genoeg te doen en te koop om daar boodschappen te doen. Iets opgelaten liep ze richting het plein. Even bleef ze staan om, om zich heen te kijken. Het was druk, allerlei mensen liepen over straat richting de markt, maar er kwamen ook mensen terug van de markt. Ze zette het weer aan een lopen en liep vervolgens zorgvuldig de kraampjes langs. Soms wilde ze dat ze meer geld had en alles kon kopen wat ze wilde, helaas was dat niet voor haar weg gelegd. Even bleef ze staan bij een kraampje met mooie sieraden.

‘L-Lord Baelish?’
De zachte stem van één van de staff van zijn huis deed hem omkijken. “Ja?” vroeg hij, terwijl hij zich omdraaide. Zijn bruine ogen stonden gericht op het jonge meisje, een jaar of zestien, die bij hun in dienst was.
‘K-Kan ik u ergens mee helpen?’ stotterde ze. Kalm hief de jonge man één wenkbrauw op. Was ze nieuw? Waarschijnlijk wel. De anderen waren er namelijk al lang achter dat hij van hen verwachtte te weten wanneer hij ze nodig had en wanneer hij met rust gelaten wilde worden.
“Zie ik eruit alsof ik je hulp nodig heb?” vroeg hij, zijn blik zonder enige emotie, terwijl hij op haar neerkeek. Hij zag hoe ze rood werd en begon te stotteren, maar in plaats van haar gerust te stellen liep hij recht langs haar.
“Ik ga naar het dorp.”

Langzaam liep de Lord over het weggetje, tussen alle kraampjes door. Hij zag niets wat hem interesseerde. Hij was hier dan ook niet om iets te kopen, maar meer om uit het huis weg te zijn. Ook al hield hij niet van het ‘lagere volk’ en was hij totaal niet het type om ooit zelf iets op te ruimen, zaten er behalve die voor- ook nadelen aan het zijn van een Lord. Zo had je nooit eens rust en privacy om gewoon nutteloos voor je uit te staren. Dus, daarvoor kwam hij vaak hier. Want, hier was iedereen te druk bezig met brood stelen en verkopen om op hem te letten.
Toen een jonge meid, nog geen twintig, haar blik richtte op een stel dure sieraden, hief hij zijn wenkbrauwen op. Zonder er al te veel over na te denken ging hij ernaast staan, kijkend naar de sieraden. “Ik denk niet dat dit jouw afdeling is,” sprak hij, waarna hij haar vanuit zijn ooghoeken aankeek. Aan haar kleding te zien had ze niet al te veel geld te besteden, namelijk. Hij herkende zulke kleren maar al te goed. Zo zagen aardig wat van zijn bediendes eruit voor ze bij hem kwamen werken om wat brood te verdienen.
Hij richtte zijn blik weer op de sieraden. Mehh… Heel mooi vond hij ze geen eens. Maar goed, hij was een man. Hij vond sieraden niet echt boeiend.

Ze waren zo mooi! Nou ja dat vond Carya dan, die was sowieso wel verzot op glinsterende dingen en dure dingen die ze zelf nooit zou kunnen kopen, misschien als ze heel hard spaarde, maar dan nog. Ach ja ze kon er altijd naar kijken, toch? Haar blauwgroene ogen gingen van links naar rechts over de oorbellen en kettingen heen die versierd waren met fel gekleurde stenen. De man die de sieraden verkocht was gelukkig druk bezig met een klant die aan het afdingen was of zo iets, dus zij had tijd zat om rond te kijken zonder steeds lastig gevallen te worden of ze iets wilde kopen. Opeens verscheen er een gedaante naast haar. Vanuit haar ooghoek kon ze zien dat het een man was, groter dan haar. De man sprak zijn woorden uit en haar gezicht vertrok. Wat dacht die meneer wel niet?! Alsof hij zelf het geld zou hebben! Ze had hem nog niet goed kunnen bekijken, dus ze had zijn dure kleding ook nog niet gezien. Ze draaide zichzelf dan ook naar hem toe. ”Moet je horen wat je uit kraamt?! Je bent zelf anders niet….” en ze sneed meteen haar zin af. Haar ogen gleden over de kleding die hij aan had heen. Oops, ze had weer haar mond open getrokken, te snel haar mond open getrokken. Ze keek hem vervolgens wat beledigd aan ”Ach wat kan u het schelen” zei ze vervolgens licht geïrriteerd. Het drong nog niet echt tot haar door dat ze net een hogere in rang had uit gesnauwd, maar ze draaide zich om en liep naar het volgende kraampje. Haar plek om hogerop te komen had ze nu ook wel verpest, naja mensen konden dromen.

‘Moet je horen wat je uitkraamt?! Je bent zelf anders niet-’
De luide stem van het meisje deed hem zijn wenkbrauwen opheffen. Hij draaide zich nu volledig om, om haar aan te kunnen kijken. Hij was even stil van haar reactie. Het gebeurde niet vaak dat iemand hier, in de Riverlands, een grote bek tegen hem had. Waar hij ergens lichtelijk onder de indruk was, maakte dit al snel plaats voor enige irritatie. Dit was dan ook duidelijk zichtbaar op zijn gezicht en één van zijn handen werd in een vuist gebald, terwijl hij even diep adem haalde om niet tegen haar uit te vallen. Dat ze nog iets zei negeerde hij compleet, hij was veel te erg bezig om geen platte hand tegen haar wang aan te laten komen. Ze had het geluk dat ze een vrouw was, anders had ze allang een klap gehad.
Toen hij zag dat ze wegliep, liep hij erachteraan en pakte hij haar hand beet, om deze omhoog te trekken, zodat ze op haar tenen zou komen te staan en verplicht was hem aan te kijken.
“Wat ik uitkraam?” vroeg hij, terwijl hij zich wat voorover boog zodat ze hem recht aankeek. Hij merkte dat er volk tot stilstand kwam om te kijken wat er aan de hand was, wat ervoor zorgde dat hij wat zachter begon te praten. “Ik denk dat jij eens op je toon moet letten,” zei hij, bijna snauwend, tegen het meisje, voor hij weer recht ging staan en zijn hand liet zakken om haar hand los te laten.
“Ik denk dat het beter is als jij nu je excuses aanbiedt,” zei hij met een strenge blik. Hij was, bij lange na, niet de vriendelijkste tegen vreemden, maar dat was algemeen bekend. Daarentegen was hij een charmeur en was hij meestal net wat té vriendelijk tegen knappe dames. In andere omstandigheden was hij dat bij haar misschien ook geweest, maar ze had hem beledigd en daar was hij niet van gediend.

Na een paar keer diep adem gehaald te hebben was hij weer wat rustiger. “Let voortaan wat beter op tegen wie je een grote mond opzet,” zei hij, ongeacht of ze haar excuses had aangeboden of niet.
“Daryll is de naam,” stelde hij zich voor, duidelijk wachtend tot zij dit ook zou doen. “Daryll Baelish.”

De poging om weg te lopen was in ieder geval mislukt toen ze een stevige hand rond de hare voelde en ze ineens zowat de lucht in getrokken werd. Ze kon nog net blijven staan op haar tenen terwijl ze dus gedwongen werd de man aan te kijken. Haar ogen werden een beetje groot toen hij zelf ook nog voor over boog zodat zijn blik niet meer te vermijden was. Hij vroeg haar wat hij uitkraamde. Ze slikte een keer, ze had duidelijk weer tegen de verkeerde staan schreeuwen. De rest van de mensen op de markt kwamen tot stilstand, maar Carya merkte dat niet, ze was nou zo erg gefocust op de man voor haar die haar nog steeds beet had. Hij snauwde naar haar dat ze beter op haar toon moest letten en liet haar vervolgens daarna los. Ze ging weer recht staan en pakte met haar andere hand haar pols beet en keek naar haar hand. Haar blauwgroene ogen maakte vervolgens een weg naar de zijne. Er kwam vervolgens nog een preek achteraan. Ze moest haar excuses aan bieden, en wel meteen. Ze snoof en fronste lichtjes haar wenkbrauwen en vervolgens slaakte ze een diepe zucht. Waar was ze nou weer in beland. Waarom gebeurde er dit soort dingen altijd bij haar. Ze keek hem aan en liet haar hoofd zakken waarna ze nog wat voor over boog ”Mijn verontschuldigingen” zei ze lichtjes. Gelukkig was de menigte om hun heen alweer in beweging gekomen. Ze ging weer recht staan waarna de man nog iets te zeggen had en zich voor ging stellen. Eindelijk kon ze de man een naam geven. Hij heette Daryll, maar toen ze zijn achternaam hoorde schrok ze lichtjes. Daryll Baelish was de naam, of te wel hij was een Lord van een rijke familie. Ze keek meteen weg. Hoe had ze zo stom kunnen zijn! Ze had gewoon net een grote mond open getrokken tegen iemand hoger in rang dan haar. Ze zuchtte even ”Mijn naam is Carya Louis” zei ze zachtjes, maar wel verstaanbaar genoeg. Wat moest ze nou in deze situatie, ze stond hier voor een Lord die ze net zowat uit gesnauwd had en beledigd had. Vervolgens had hij haar ook half uit gesnauwd en waren er mensen die hun ongelovig aan keken. Wat een gedoe weer.

Het meisje had zich verontschuldigd, waardoor Daryll weer enigszins tot rust was gekomen. Hij was een impulsief, snel geïrriteerd persoon. Al had hij natuurlijk ook zijn goede kanten, maar hij was zo intelligent – ahum - om die pas te laten merken als je hem leerde kennen, waardoor hij de meeste mensen gewoon niet leerde kennen. Ach, dat scheelde ook weer de nodige moeite, toch? Het normale volk was het voor hem toch niet waard. Ook al was hij geen koning of iets dergelijks, was een Lord voor een armzalig gebied als dit toch behoorlijk verschillend van het gemiddelde volk. In bijvoorbeeld King’s landing voelde hij zich al heel wat minder machtig.
De schrik in haar ogen toen hij zijn achternaam noemde deed hem deugd. Vooral toen ze, als een onderdanige puppy, wegkeek kwam er een kleine glimlach op zijn gezicht, al verdween die al snel weer als sneeuw voor de zon.
Het meisje stelde zich voor als Carya. Carya Louis, een achternaam die hem onbekend was, wat betekende dat ze waarschijnlijk inderdaad uit een niet al te rijk gezin kwam. Ach, dan moesten ze maar harder werken. Zijn voorouders hadden ook hard moeten werken om de rest van hun nageslacht een heerlijk leven te laten leiden, waar hij met volle teugen van genoot.
“Oke. Nou, Carya, ik hoop dat je hiervan hebt geleerd,” zei hij, terwijl hij haar ietwat neerbuigend aankeek. Toen hij echter een bekende stem hoorde, dwaalde zijn blik van het meisje weg en leek hij te vergeten dat ze er stond.
“Wat ’n volk,” mompelde hij zachtjes, voor hij met langzame passen terugliep naar het kraampje met de sieraden.

Ze kreeg nog een paar woorden naar haar toe gegooid, op een nogal neerbuigende manier. Wat verwacht je ook van een hogere in rang. Die mensen speelde graag met hun onderdanen en hoe onderdaniger hoe beter en hoe gehoorzamer hoe beter. Blegh, ach ja, het had haar in ieder geval geholpen uit de brand. Al snel was de interesse bij de jongeman in haar totaal verdwenen. Dit was sowieso haar kans om hier vandaan te raken. Het was tijd voor boodschappen zodat ze de week weer door kwam. Het laatste zinnetje wat Daryll uit sprak was niet meer hoorbaar voor Carya, gelukkig. Carya glipte er stilletjes tussen uit, op weg naar de kraampjes voor haar boodschappen.

Topic uit_