You're mine now × [Carya]

Ongeduldig zat de jonge Lord op zijn stoel. Hij zou een nieuwe Maid krijgen vandaag. De zoveelste al. Als ze niet tegen zijn harde woorden konden, hoe had hij dan iets aan ze? Ze hoorden hem met respect te behandelen, niet andersom. Zij verdienden geld aan het bedienen van hem. Als ze het niet goed deden, vond hij wel iemand anders om zijn geld aan te besteden. Tot nu toe had hij echter nog nooit een fijne persoonlijke bediende gevonden. Allemaal waren ze treuzelig, dom of bang. Stomme mensen had je ook.

En zo ging het de hele dag door. Arme jonge meiden die betaald wilden krijgen door drinken in te schenken, lakens te verschonen en zijn persoonlijke wensen te vervullen vulden één voor één zijn kamer en één voor één weigerde hij om ze de baan te geven. Ze waren allemaal niet het type dat je graag de hele dag om je heen had treuzelen. Want, natuurlijk, elk huis had zijn eigen bedienden die alles regelden, maar sommigen hielden van een persoonlijke. Eén die wist wanneer je je drinken wilde, één die je hielp als je het nodig had zonder dat je eerst een kwartier moest staan wachten voor hij eindelijk klaar was met de rest van het huis. En, daarom was hij begonnen met het zoeken. Helaas pakte het tot nu toe niet al te best uit.
“Volgende, alsjeblieft,” zei hij kalm, zonder het meisje dat voor hem zat te laten uitpraten. Hij gebaarde haar naar de deur en sipjes liep ze weg. Hij zuchtte even en sloot zijn ogen, zijn achterhoofd leunend tegen de stoel. Waarom was het zo moeilijk om gewoon een bediende te vinden die niet bij elk woord begon te janken, maar wel gewoon deed wat hij van ze vroeg?

Toen echter het volgende meisje naar binnen kwam, schoten zijn wenkbrauwen omhoog en kwam er een grijnsje op zijn gezicht. Ah, dit kon nog interessant worden.
“Vertel maar wie je bent en waarom jij hier zou moeten werken,” zei hij, precies zoals hij het bij elk ander meisje had gezegd.

Carya spitste haar oren toen ze een man tegen een andere man hoorde praten. De hogere in rangen waren onder het volk heel bekend, al besteedde zij er niet zoveel aandacht aan, maar iedereen kende de familie Baelish en nieuwtjes gingen dan ook als een lopend vuurtje. Blijkbaar was Daryll het hoofd van dat huis geworden en het bleek dat de ene na de andere bediendes eruit vlogen om allerlei redenen. Ze was eigenlijk wel zeer nieuwsgierig geworden na dat incidentje op straat met hem. Daarnaast was ze nog steeds op zoek naar een baan die haar beter betaalde dan kleding maken. Ze bleef dan ook met een luisterend oor staan bij de twee mannen die hun gesprek hielden. Toen ze dan ook hoorde dat er weer een bediende uitgeschopt was en hij op zoek was naar een nieuweling of te wel een vervangster ging ze het erop wagen.

Niet veel later had ze met dank aan enkele buren de kans gekregen om erachter te komen hoe het zat met de sollicitaties en waar dat kasteel ding van die Daryll nou eigenlijk te vinden was. Met een briefje in haar hand slenterend kwam ze aan bij het grote gevaarte. Ze keek met haar blauwgroene ogen tegen het gebouw op. Jezus, daar kunnen wel honderd mensen in wonen dacht ze. Ze liep naar de grote poort en wilde een soort van kloppen op de deur toen de deur al open werd gedaan en er een meisje naar buiten rende met tranen zowat in de ogen. Ze stond een beetje verbaasd te kijken hoe het meisje zich uit de voeten maakte. Wat doet hij zijn bediening wel niet aan? vroeg ze zich stom verbaasd af. Verder het meisje negerend liep ze voorzichtig naar binnen. Een mevrouw kwam naar haar toe, die was zeker al wel twintig jaar ouder dan zij zelf. Ze snoof even, ze vond het niet zo gek dat hij 'nieuwe' meiden zocht. De vrouw vroeg aan haar waarvoor ze kwam. Carya gaf netjes antwoord en de vrouw leidde haar de weg richting de kamer waar de zogenaamde Daryll Baelish zat om uit te kiezen wie zijn nieuwe maid werd. Ze bedankt de mevrouw die vervolgens weg liepen en weer allerlei klusjes ging doen. Net op het moment dat ze weer op de deur wilde kloppen, werd deze alweer voor haar geopend en kwam er een meisje tevoorschijn met nogal een sip gezicht. Ze keek met haar blauwgroene ogen het meisje na. Zeker weer afgewezen.

Ze liep naar binnen en toen ze de grijns van de man tegenover haar zag of te wel van Daryll vroeg ze zich meteen af waarom ze hier ook al weer was. Ze kon nu nog om draaien en wegwezen, maar dat zou in principe wel een beetje raar zijn. Ze had het geld gewoon nodig en ze kon het wel wat op fleuren hier. Ze hoorde de stem van Daryll die vroeg wat haar naam was en waarom ze hier zou moeten werken. Was hij haar nou al vergeten of deed hij dit gewoon expres? Ze ging zitten op de stoel tegenover hem en opende haar mond. "Ik zal me nog een keer voorstellen, mijn naam is Carya Louis" zei ze netjes met een glimlach erachteraan. "Waarom ik hier zou moeten werken? Ik kan wel een verandering in mijn leven gebruiken en ik zal het hier ook wel wat fleuriger kunnen maken" zei ze met een grijns. Deze plek kon wel een zonnetje in huis gebruik, tenminste zo zag zei het. De andere maids die vast in dienst waren zagen er niet al te proper uit, het kasteel was mooi schoon en bij gehouden, maar de sfeer die er hing kon wel wat verandering gebruiken.

Zijn ouders, de hoofden van huis Baelish, waren altijd veel minder arrogant geweest dan hij. Daarentegen hadden ze ook genoeg met elkaar gemeen. Net als Petyr Baelish, konden hij en zijn vader ook sluw en vals zijn, waardoor niemand nog wist aan wiens kant ze nou eigenlijk stonden. Hem was geleerd dat je je vijanden altijd verward moest houden. Als ze er nooit zeker van waren wie je was, of wat je wilde, konden ze ook niet weten wat je volgende zet was. De beste manier om hiervoor te zorgen was om soms dingen te doen die geen enkele logica achter zich hadden, soms dingen die zelfs nadelige gevolgen voor jezelf schenen te hebben. Op die manier was de kans groot om het spel te winnen. Want, uiteindelijk speelden ze allemaal één groot spel en de winnaar zat op de troon. Voor nu lagen de Targaryens voorop, maar persoonlijk zou hij daar graag een keer verandering in zien. Het spel was nog lang niet over, namelijk.

‘Ik zal me nog een keer voorstellen,’ zei het meisje, waarna haar naam volgde. Carya. Ergens deed die naam hem denken aan de Starks.
Het meisje zei dat ze hier moest komen werken omdat ze wel wat verandering in haar leven kon gebruiken en ze de boel hier kon opfleuren. Met zijn duim en wijsvinger kneep Daryll in zijn neusbrug, overduidelijk ontevreden met dit antwoord.
“Je kan nog zo veel willen en opfleuren,” begon hij, zijn stem afkeurend, “Maar daar heb ik dus hélemaal niets aan, of wel?” vroeg hij daarna. “Ik zal het je nog één keer vragen,” zei hij toen, waarna het even stil was. Het was maar al te duidelijk dat hij er maar al te weinig vertrouwen in had, vooral aangezien de rest ook al had gefaald.
“Waarom zou ik jou kunnen gebruiken?” vroeg hij, de nadruk leggend op jou. Hij had iemand nodig die hij om zich heen zou kunnen verdragen en deed wat hij wilde. Meer niet.

De houding die hij vervolgens aan nam na haar antwoord zinde haar niet echt. Hij had waarschijnlijk iets anders verwacht. Ze zuchtte even en keek de kamer rond, gigantisch voor haar doen. Ze keek hem vervolgens weer aan, want de meneer die zich blijkbaar zo geweldig vond begon weer te praten. De afkeurende stem merkte ze al meteen weer op. Ze kon zeker heel veel willen en opfleuren, maar dan moest ze de kans ook krijgen. Hij had daar dus geen zin in en ook helemaal niets aan, blijkbaar. De volgende zin ging haar oor in en de andere kant er weer uit. Ze bleef hem voor de rest wel gewoon aan kijken. Waarom zou ik jou kunnen gebruiken? was vervolgens de vraag. Oo dus hij ging het zo spelen. Door dat incidentje had hij natuurlijk meteen argwaan gekregen of ze überhaupt wel iets kon. Ze zuchtte even diep. "Ik ben een vrouw" begon ze vervolgens een beetje sarcastisch. "Nee, waarom je mij kan gebruiken?" ze snoof even "Onze ontmoeting was misschien een beetje ruw, maar de intentie was nooit om u te beledigen, daarnaast kent u mijn capaciteiten niet". Ze liet haar ogen nog even de kamer door rollen, waarna haar ogen weer op Daryll richtte "maar als u zo nodig een lief, schattig, 16 jarig meisje als maid wilt mag dat ook hoor, dan stap ik nu de deur uit en mag u verder op zoek" zei ze met een wat confronterende glimlach. Ze liet zich niet beledigen door iemand ook al was de jongeheer Daryll een hogere in rang, maar meneer was zeer vol van zichzelf dat was duidelijk. Ze stond vervolgens op en keek hem even aan met een scherpe blik en grijnsde vervolgens. "Ik hoor het wel, maar het lijkt erop dat je liever wat anders hebt" terwijl ze zich om draaide en aanstalten maakte om weg te gaan.

‘Ik ben een vrouw,’ was het meisje begonnen, haar stem sarcastisch. Gelukkig kwam er al snel iets nuttigs uit haar mond, anders was hij met dingen gaan gooien. Waarschijnlijk richting haar hoofd. Zou niet de eerste keer zijn.
Ze zei dat de eerste ontmoeting ruw was, gevolgd door wat gebladiebla, maar dat hij haar capaciteiten niet kende. Even hief hij één simpele wenkbrauw op. Haar volgende woorden hadden al helemaal zijn interesse gewekt. Het feit dat ze enorm rechtstreeks was met haar woorden, maar op hetzelfde moment wel haar plek kende, was iets wat hem wel beviel. Als hij het zo zag, was zij één van de eersten die niet halfjankend voor hem weg zou lopen omdat hij ze uitschold voor dom wicht, of zei dat ze misschien beter de prostitutie in kon gaan als ze iets doms deed. Hij gooide namelijk nogal snel gemene opmerkingen eruit.
‘Ik hoor het wel, maar het lijkt erop dat je liever iets anders hebt,’ zei ze toen, waarna ze aanstalten maakte om weg te gaan.

“Nee,” sprak hij kalm, terwijl hij haar aankeek. “Nooit weglopen voor degene die ervoor zorgt dat jij je geld krijgt is uitgepraat,” sprak hij toen, alsof het allang duidelijk was dat ze was aangenomen. “Zorg ervoor dat over een half uur mijn drinken en twee zwaarden buiten klaarstaan. Zie maar hoe je het voor elkaar krijgt,” zei hij, voor hij opstond en rustig wegliep, haar de kans niet gevend om te reageren op wat hij had gezegd. Hij had haar niet verteld wat voor drinken, waar de zwaarden lagen, et cetera. Maar, hij was zeer benieuwd hoe ze zich daaruit zou redden. Er liepen genoeg anderen rond om haar de antwoorden te geven, al kon ze ook logisch nadenken wat betrof de zwaarden.
Kalmpjes liep hij naar buiten, om alvast in de zon te gaan zitten en kalm te wachten tot het meisje klaar was met haar taken.

Haar ogen werden verbaasd groot toen er nee werd gezegd door de jongeheer. Zeker wat daarna volgde keek ze nogal verbaasd van op, ze stond dan ook direct stil. Niet weg lopen van de gene waarvan ze haar geld kreeg. Ze trok een wenkbrauw op terwijl ze zijn richting op keek en hij verder ging met zijn woorden. Ze moest over een half uur drinken en twee zwaarden buiten hebben klaar staan. Dat moest ze zelf voor elkaar krijgen. Ze wilde haar mond openen om terug te reageren, maar die kans was vergeven, want hij liep gewoon langs haar, weg, naar buiten. Ze snoof even en keek even rond op zoek naar een klok. Ze keek op het ding en zuchtte en snelde vervolgens de kamer uit. Daryll was alweer verdwenen of course. Dit moest ze makkelijk kunnen fixen, tenminste, dat hoopte ze. Haar blik viel op een bediende die bezig was met schoonmaken. Ze liep op de dame af en keek haar met een glimlach aan. De vrouw keek haar met een vragende blik terug aan. Na een hele uitleg in vijf seconden wist ze tenminste waar de zwaarden te vinden waren en het belangrijkste waar Daryll's eigen zwaard lag. Nu moest ze er nog achter komen wat voor een drinken hij moest hebben. Ze kon hem wel gewoon drinken geven, maar straks wilde hij iets anders. Ze liep richting de kamer waar de wapens en andere belangrijke dingen zouden moeten liggen. Ze duwde de deur open en keek even heen en weer met haar blauwgroene ogen. Een heel arsenaal aan wapens, maar het zwaard wat apart stond viel haar meteen op. Het stond apart op een standaard met een heel mooi ding erom heen, geen idee hoe ze dat noemde. Ze pakte het ding op en schrok ervan hoe zwaar zo'n ding eigenlijk was. Ze had nooit een echt zwaard vast gehad natuurlijk. Haar blik ging vervolgens rond de kamer. Op zoek naar nog een zwaard, verder waren er namelijk geen zwaarden die apart stonden en er geweldig uitzagen. Ze liep naar een willekeurig zwaard en pakte het ding op, er zat gelukkig een riem om heen die ze om kon doen zodat ze alleen zijn zwaard met haar handen hoefde te tillen. Ze grinnikte, maar ze moest niet te veel treuzelen, ze moest dat drinken nog voor elkaar te zien krijgen. Ze liep de kamer uit en deed de deur dicht. Ze liep met grote passen weer door de lange, grote gangen, op weg naar de keuken, na ja op zoek naar de keuken. Er waren niet super veel bediendes te vinden, helaas. Na een paar keer een deur open gesmeten te hebben, kwam ze eindelijk bij de keuken. Voorzichtig legde ze het zwaard ergens op en liep ze met dat andere zwaard nog op haar rug richting de aanrecht. Er stond van alles op het aanrecht. Een groene fles met daarin een vloeistof trok haar aandacht. Ze pakte het ding en haalde de kurk uit de fles en rook er vervolgens aan. Jezus, dat rook naar alcohol, ze moest er zowat van proesten. Snel duwde ze de kurk weer op de fles. Ze liep weer terug naar het zwaard van Daryll en probeerde het fatsoenlijk vast te houden met in de andere hand een fles met wijn. Iets om de wijn in te doen, had ze eigenlijk helemaal niet aan gedacht. Ach, mannen zopen toch meestal wel uit de fles zelf. Nu moest ze in dit gevaarte nog buiten zien te komen. Een paar gangen door gelopen gaf ze het op. Ze moest het toch echt gaan vragen. Op een wat hoger tempo liep ze door het gebouw heen. Gelukkig kwam ze weer dezelfde vrouw tegen die ze net al allerlei vragen had gesteld. De vrouw keek haar iets verbaasd aan, maar liet haar wel al snel zien waar de deur naar buiten te vinden was.

Eenmaal buiten zag ze meneer Daryll al met z'n dikke kont op een mooie houten stoel zitten. Ze liep op hem af en bleef op een halve meter afstand. Ze zuchtte even en legde het zwaard waarvan ze dacht dat van hem was, gewoon brutaal, op zijn schoot. Wel zachtjes, want zijn zwaard mocht niet beschadigen. Daarna haalde ze het andere zwaard van haar rug af en legde ze in het gras en hield ze de fles met wijn voor zijn neus. "Is dit iets naar uw smaak" vroeg ze met een glimlach terwijl ze met haar andere hand het stukje stof uit haar haar trok wat ze als elastiek gebruikte, waardoor haar haar nu helemaal los hing en ze ook met wat geworstel haar zelf genaaide jasje uit trok, het was super mooi weer buiten, maar toch wel warm als je een heel kasteel heen en weer moet rennen. "Verder nog iets?" ze vroeg zich alleen af hoe ze hem moest noemen nu, Daryll was nogal informeel en ze wilde ook niet klinken als een bij die achter de honing aan zit. "... is er een manier waarop ik je moet aan spreken?" vroeg ze een beetje zoekend. Ze was nou heel erg bezig met formeel worden, maar dat schorte bij Carya nogal. Ze stopte haar stoffen elastiekje weg en ging nog een keer met haar hand door haar haar, terwijl haar blik, haar blauwgroene ogen, nog even afdwaalde naar de lucht die lichtblauw was en er bijna ging wolkje te vinden was, alleen die grote gele bol in de lucht, de zon. Op de tijd had ze niet echt meer gelet, want niet overal waren klokken te vinden en dat verspilde ook tijd als je er naar ging zoeken en tja ze zal wel op tijd geweest zijn, toch?

Langzaam opende de jonge man zijn ogen toen hij een gewicht op zijn schoot voelde. Hij zag al snel dat het zijn zwaard was en hij grijnsde even lichtjes, terwijl zijn blik het meisje volgde. Ze had het andere zwaard op het gras gelegd en hield de fles drank voor zijn neus, vragend of het naar zijn smaak was. Fronsend pakte hij het ding aan en keek hij ernaar. Geen beker? Dat was dan weer minder.
“Drinken jullie thuis altijd uit de fles?” vroeg hij fronsend, waarna hij de fles onder zijn stoel neerzette, zodat de zon het niet compleet warm en ondrinkbaar zou maken. Zijn zwaard pakte hij van zijn schoot terwijl hij opstond en hij zwaaide het ding een klein beetje heen en weer, enkel zijn pols bewegend. Zijn zwaard was niet zo enorm groot als die van the Hound en andere bakbeesten, maar hij was ook lang niet zo klein als die van Arya Stark was geweest. Omdat hij het zelf ook van zijn snelheid moest hebben, was het zwaard licht en gemiddeld van grootte, zodat hij er makkelijk mee kon bewegen en niet enkel op zijn kracht hoefde te vertrouwen om iets te winnen.

Het meisje vroeg hem of er nog iets was, waarna ze vroeg hoe ze hem moest aanspreken. Even hield Daryll zijn wapen stil, om hem in de grond te steken en erop te leunen terwijl hij haar aankeek. “Meester zou leuk zijn,” sprak hij, zijn gezicht niet verradend of hij het serieus meende of hij een grap maakte. “Maar, denk daar maar zelf goed over na,” zei hij toen. Al interesseerde het meisje hem ergens, was hij zeker geen fan van haar… manier van doen. Ze was niet respectvol genoeg. Dat kon aan haar opvoeding liggen, maar ook aan haar karakter. Hmn. Hij was benieuwd. Hem ‘Daryll’ noemen zou te vriendelijk zijn. Een simpele ‘Lord’ of ‘Lord Baelish’, of in ieder geval iets in die trend, zou beter zijn.
“En ja,” sprak hij, antwoordend op of er verder nog iets was. Hij pakte het op de grond liggende zwaard op en gaf het aan haar, waarna hij een paar passen naar achteren deed en zijn zwaard naar haar uitstak. “Laat eens zien hoe goed je met een zwaard bent,” grijnsde hij. Al was hij niet goed met een boog, was hij zeker wel goed met zijn zwaard. Hij was benieuwd of zij dat ooit had geleerd. Maar, hij had iemand nodig om mee te sparren, dus anders zou ze het moeten leren.

De fles wijn die hij voor zijn neus hield, werd met een fronsend gezicht aangenomen. Ze keek hem even vragend aan, wat was er niet goed aan? Wijn was toch altijd goed? Hij vroeg of ze thuis ook altijd uit de fles dronken. Shit, ze was een beker vergeten, ze wist dat ze iets vergeten was. Een scheef grijnsje verscheen op haar gezicht "Soms.." zei ze wat kortaf. Haar blauwgroene ogen volgde de fles die verdween onder zijn stoel. Ze bleef er even naar staren, maar ze richtte haar blik alweer snel op Daryll zelf. Vervolgens kreeg het zwaard de aandacht. Haar blik dwaalde weer af naar haar omgeving en Daryll was dus weer gewoon uit zicht. Ze had hem dan ook gevraagd hoe ze hem moest noemen. Hem alleen maar Daryll noemen was 'onbeschoft' en te informeel, i guess. Maar ja hoe moest je hem anders gaan noemen, ze wilde niet klinken als een of ander schoothondje. Het volgende antwoord van hem zag ze dan ook niet aan komen. Meester?! schoot er door haar hoofd, ze werd lichtjes iets rood op de wangen. Al snel volgde er een zin achterna. Ze mocht daar dus zelf goed over na gaan denken, fijn dus. Ze keek even weg en de blos op haar gezicht verdween weer snel. Het was een Lord, dat wist ze, misschien moest ze dat maar gewoon gebruiken, al klonk dat super stom, in haar oren. Ze vond het sowieso al stom om zichzelf zo formeel te gedragen, maar ja je moest wat doen voor je geld. Daarnaast wist ze niet eens of ze de baan nou had of niet, want hij was haar gewoon aan het uitproberen nu, misschien moest ze gewoon omdraaien en weg gaan en hem vertellen dat hij haar tijd verdoet. Nee, ze zou zich niet laten kennen. Daryll sprak weer een woord en ze ontsnapte weer uit haar gedachte en keek hem even serieus aan. Er was nog meer? Ze vroeg zich af wat en op dat moment schoot haar te binnen dat ze twee zwaarden mee had moeten nemen. Ze had er nooit goed over nagedacht dat er twee zwaarden zijn en op dit moment Daryll en zijzelf alleen waren, dus twee personen. Het werd bevestigd toen hij het zwaard van het gras haalde en hij deze aan haar gaf. Carya keek even verbaasd naar het ding wat ze in haar handen geduwd kreeg. Ze voelde meteen het gewicht in haar handen drukken, oké sterk was ze niet. Ze had nog nooit een zwaard vast gehouden, het enige wat ze gedaan had vroeger als kind met houten zwaarden spelen, maar dat was al snel voorbij naarmate ze ouder werd, de jongens daarentegen gingen gewoon door en gingen over op echte zwaarden, maar Carya vond er geen bal aan, ze snapte het nut niet om met ijzeren dingen rond te zwaaien, het was notabene ook nog gevaarlijk. Na ja de mannen vonden het helemaal geweldig en mochten het ook in het echt gaan gebruiken. Met twee handen hield ze het zwaard een beetje slungelig vast zoals het 'hoorde'. "Ik denk dat het antwoord op die vraag wel duidelijk te zien is... Lord" zei ze wat moeilijk. Hoe ging ze hier ooit aan wennen? Haar ogen gingen dan ook even naar het zwaard en de reflectie van haar zelf in het zwaard.

‘Soms,’ had het meisje geantwoord op zijn vraag of ze thuis ook uit de fles dronk. Hij hief één wenkbrauw op en besloot haar antwoord, voor het bestwil van hen beiden, maar gewoon te negeren. Hij begreep niet helemaal waarom hij haar had aangenomen, aangezien het erop leek dat hij haar nog manieren aan moest gaan leren. Maar, degenen die correct waren opgevoed schenen allemaal huilebalken te zijn, dus hij wist niet zo goed wat hij liever had. Waarom waren er geen perfecte meisjes. En dan ’t liefst nog knap en van een goede familie ook. Hmn. ~

Toen het meisje het zwaard aanpakte, ging dit alles behalve charmant en de manier hoe ze hem beethield was nog vele malen erger. Waar hij haar misschien eerder knap had genoemd, was dat nu vervangen door lomp. Wat was hij toch vriendelijk. Ach, voor de verandering zei hij het eens niet hardop. Dat was al een verbetering.
“Je ziet eruit alsof je een of andere spierziekte hebt,” merkte hij op, mijn vorige opmerking teniet doende hiermee. Geen verbetering, dus.
Kalmpjes liep hij om haar heen en pakte met zijn rechterhand die van haar beet en met zijn linkerhand ook haar linker. Hij zette haar handen stevig om het zwaard en liet ze toen los, om met zijn voet haar ene voet wat naar achteren te duwen, zodat ze in een stevigere houding stond. “Je houding betekent alles,” zei hij rustig, waarna hij tegen haar rug duwde, waarmee hij liet zien dat ze nu al wat steviger stond.
Kalmpjes ging hij terug naar zijn plek en hield hij zijn zwaard voor zich. “Probeer me maar eens te raken,” zei hij kalmpjes, waarbij hij lichtjes begon te grijnzen.

Ze stond met dat zware ding in haar handen en ze zuchtte diep, moest ze dit ook nog leren en tegen hem gaan slaan met dat ding, naja slaan, als dit echt was dan was ze allang een paar ledematen verloren geweest of te wel gewoon dood geweest. Met een moeilijk gezicht keek ze naar het zwaard, haar blik ging naar Daryll toen hij iets te vertellen had. Het zag eruit alsof ze een spierziekte had?! Dat kwam niet goed aan. Ze stond op het punt hem vierkant uit te schelden en het begon zowat te koken in haar hoofd. Ondankbaar stuk kreng schoot er door haar hoofd. Hij had wel anders te miepen als hij in haar situatie had gezeten, überhaupt dat hij rijk is en alles. Waar was ze aan begonnen? Voordat ze hem echter volledig uit kon schelden waar ze namelijk op het punt stond, liep hij ineens om haar heen. Haar blauwgroene ogen volgde hem, nieuwsgierig naar wat hij van plan was. Opeens werden haar handen gepakt en in een positie geduwd, hetzelfde gold voor haar voet, dat hij met zijn eigen voet ook nog deed. Haar houding was blijkbaar alles. Ze zuchtte even en ze voelde zich wel al een stuk steviger op de grond staan, zelfs toen hij haar een duwdje gaf. Ook al was dat natuurlijk geen ruwe duw geweest, anders had ze nou op haar plaat gelegen. In een gedwongen houding stond ze met dat zwaard in haar hand, ze snoof een keer en probeerde te ontspannen. Zo moeilijk kon het toch niet zijn? Ze moest hem proberen te raken en toen dat grijnsje op zijn gezicht verscheen, vertrok haar gezicht. "Jij vind het allemaal maar te lollig he" zei ze droog "doe je dit met al je meisjes?" zei ze, nog proberen om niet spottend te praten. Ze keek nog een keer naar haar zwaard en ze rende vervolgens recht op hem af, als ze eenmaal dichtbij genoeg was maakte ze een draai waardoor ze achter hem terecht kwam. Met een zwier richtte ze het wapen op zijn rug, maar voordat ze hem überhaupt zou kunnen raken, aangezien meneer Daryll voor haar waarschijnlijk een toppertje was in dit soort dingen, het compleet zwart werd voor haar ogen en ze achterover viel in het gras. Het zwaard vloog uit haar hand en met haar ogen gesloten lag ze daar als een dood ding op de grond. Waarschijnlijk te weinig gegeten of gedronken.