The Lannister's arrival to Pyke||Jacob

Ze zuchtte even en volgde haar vader het schip af. Een vriendelijke burger stak zijn hand uit om haar over het afstapje te helpen en Raenarra gaf hem haar hand waarbij ze hem een kleine glimlach schonk. Haar vader draaide zichzelf om en keek haar met een doorgrondende blik aan die Raenarra beantwoorde met een giftige blik. Haar vader draaide zich nu weer om en wandelde over de houten steigers heen. Raenarra volgde hem en werd zelf weer gevolgd door haar jongste broertjes en haar zusje, en nog wat Lannister dienaren die het huis sigil droegen. Ze werden opgewacht door een groep inwoners van het eiland Pyke. Raenarra pakte de zijkanten van haar cape vast en sloeg deze wat meer over haar heen. Pyke lag namelijk heel wat noordelijker dan Casterly Rock en het was er dus ook wat kouder. Waarschijnlijk zou ze nooit wennen aan de kou, ze zou waarschijnlijk nooit wennen aan alles. De groep boog voor hun en een man daarnaar naar voren. "My Lord, my Lady." Zei hij en keek eerst haar vader aan waarnaar hij naar haar keek. "You're horses," Zei hij daarnaar en knikte naar een paar jongens die een paard vasthielden die nu naar hun toeliepen. Een jongen van rond de 12 jaar kwam op haar aflopen met een zwarte merrie. "My lady," Zei hij tegen haar en maakte nog een buiging zoals hij net ook al had gedaan. Raenarra glimlachte vriendelijk naar het jongetje en bedankte hem waarnaar ze opsteeg. "What's her name?" Vroeg ze nu met zachte stem aan het jongetje die leek om het paard te geven, dat kon ze zien op de manier waarop ze jongen het paard vast had gehouden en haar aankeek. "Solstice," Zei hij met een glimlach die bewees dat hij het leuk vond dat ze dat vroeg. "Raenarra," Klonk nu een zware norse stem die duidelijk van haar vader was. Ze draaide haar hoofd om naar haar vader die op een spierwitte hengst zat en haar ongeduldig aankeek. Raenarra keek nog even vriendelijk naar het jongetje voordat ze het paard aanspoorde naar draf en achter haar familie aan liet draven. Voor hun aan gingen nog een paar Lannister dienaren met het House Sigil, een gouden leeuw op een rood doek. Ook waren er dienaren die muziek maakten. Ze draafden de grote heuvel op naar het kasteel van Pyke waar de Greyjoy's wonen, en de zoon waarmee ze zou gaan trouwen, iets wat haar nog steeds erg tegenzat. Haar vader had haar hard moeten dwingen om hiermee akkoord te gaan ook al had ze nooit een kans gehad tegen haar vader, daarvoor had hij teveel macht. Er lang duurde het niet voordat ze het kasteel hadden bereikt en dat ze door de poort kwamen. Raenarra keek goed in het rond wanneer ze door de poort kwamen. Hun eigen dienaren gingen uit een en gingen aan de zijkanten staan met het House Sigil. De muziek stopte en haar vader kwam naar voren op zijn paard. Raenarra ook maar bleef nog wel een beetje schuin achter haar vader staan. Met haar blik ging ze over de Greyjoy's heen en vroeg zichzelf welke nu Jacob Greyjoy zou zijn. Met haar hand duwde ze de kap van haar hoofd af waarbij haar blonde haren zichtbaar werden..

@Jacob

Langzaam liep Jackob naar buiten. Hij wist dat hij moest doen wat hij moest doen, maar dat betekende niet dat zijn hart akkoord ging met wat hij zou gaan doen. Nooit had Jackob ooit gedacht hij zou trouwen, hij was meer het type dat van wilde en talrijke avonturen hield, niet het type dat graag een gezin zou stichten. Hij had vrouwelijke vrienden, dat wel, meer het avontuurlijke type, maar romantische gevoelens had hij nog nooit gehad. Hij bedankte de bediende die hem zijn paard doorgaf. De dame was al tijden in zijn dienst en ze wist exact wanneer hij nood had aan afleiding. Jackob reed aan volle met Hassal door de bossen, hier was hij thuis. Hij steeg van zijn paard, plukte een grassprietje en zoog erop, terwijl hij zich lui op de grond legde. Hier was hij werkelijk thuis. Loom sloot hij zijn ogen en viel in slaap, zich van geen tijd bewust.

Haar vader stapte van zijn paard af en wandelde naar voren naar de man die voorop stond bij de Greyjoy's, Lord of the Iron Islands en vader van haar aankomstige man. Raenarra zuchtte even diep en opnieuw liet ze haar blik glijden over de Greyjoy's. Ze man wist hun te vertellen dat zijn zoon nog niet thuis was, hij had een tijdje geleden het kasteel verlaten en was nog niet terug gekomen. Er was ook al iemand op hem afgestuurd om hem te gaan zoeken vertelde hij. Nu richtte de man zijn blik op haar en haar eigen vader volgde zijn blik. Raenarra keek beide aan met een emotieloze blik en bleef roerloos op ze zwarte merrie zitten. Haar vader en man wisselden nog wat woorden waarnaar ze werden uitgenodigd binnen te komen. Raenarra stapte van de merrie af en gaf deze weer aan het jongetje, die blijkbaar was gevolgd. Ze knikte vriendelijk naar het jongetje die de zwarte merrie weer meenam en Raenarra liep naar haar vader toe die haar nors aankeek omdat hij weer op haar had moeten wachten. De man leidde haar, haar vader en de rest van haar familie het kasteel binnen. Haar kleine broertje ging nu naast haar lopen, pakte haar hand vast en keek haar aan met een wat bang gezicht. Raenarra keek hem wat geruststellend aan en hield zijn hand wat steviger vast. Haar broertje was nog erg jong en vond het allemaal nog ee beetje eng, wat natuurlijk wel begrijpelijk was omdat hij ook wel wist in welke wereld hij leefde en dat er veel slechte mensen bestonden. Zelf wist ze ook weinig over de Greyjoy's, alleen dat ze in de Iron Islands bezaten, woonden in het kasteel in Pyke, dat ze een Kraken op hun huis Sigil hadden staan en hun motto 'We do not sow' is. De man draaide zich nu om en keek hun aan. Achter hem stonden een paar meisjes en aan hun kleding te zien waren het dienstmeisje. "These Girls will lead you all to your room so you can all rest," Sprak hij waarnaar hij zich op Raenarra richtte. "We will see each other at dinner," Zei hij waarnaar hij zijn blik liet glijden over de rest van haar familie. Een meisje met lang zwart haar liep naar haar toe. "Follow me, lady Raenarra" Zei ze vriendelijk en wees haar de weg naar de kamer waarin ze de avond zou slapen. Ze wandelde de kamer binnen en keek in het rond. Het dienstmeisje liep nu naar haar toe en vroeg haar of ze haar lage mantel mocht aannemen. Raenarra trok de mantel van haar af en gaf deze aan het lange slanke meisje. "What's your name?" Vroeg ze nu vriendelijk aan het meisje met de zwarte haren. "Dawn," Zei ze terug en glimlachte. Raenarra glimlachte terug tot ineens de deur open ging en haar vader binnenkwam. Raenarra draaide zichzelf om en keek haar vader met wat afschuw aan. "You could knock before you come in." Zei ze met een wat geirriteerde stem. "Do not talk to me like that." Zei hij wat dreigend. Raenarra zuchtte en draaide zichzelf opnieuw om en liep naar het raam toe. "You will behave Raenarra, if you do anything stupid you will pay for it." Sprak hij streng en achter hem kwam nu een ander dienstmeisje binnen. "After you married the Greyjoy boy you will make him happy and give him a child, that's all you have to do." Zei hij. Raenarra zuchtte diep en keek uit het raam waarbij ze zichzelf inhield niet tegen haar vader in te gaan. "Here is a dress, wear it at dinner." Commandeerde hij en het dienstmeisje gaf de jurk aan Dawn waarnaar ze samen met haar vader de kamer verliet. Raenarra draaide zichzelf om naar het meisje die nu de jurk vasthield en haar met een wat medelijdende blik aankeek. "It must be terrible to marry somewhan you don't know just because your father wants you to marry him," Sprak Dawn en Raenarra zuchtte nogmaals. "Well.. There's nothing I can do about it." Zei ze terwijl ze achter het afschermpje ging staan om haar jurk uit te doen. Ze ging de jurk die ze ervoor aanhad er overheen en het meisje ging de andere jurk er nu ook over zodat Raenarra deze kon aanpakken. Ze trok het aan en vroeg Dawn nog om hulp om de achterkant dicht te maken. "Shall I do your hair, Lady Raenarra?" Vroeg ze nu en Raenarra knikte waarnaar ze plaatsnam op een krukje voor een spiegel. "Jacob is not that worse," Sprak het slanke meisje met de lange zwarte haren. "All noble men are worse, I can never love a noble men." Zei ze bevestigend terug. Nog nooit had Raenarra een aardige edele man gezien en ze was er bijna van overtuigd dat ze edele mannen altijd maar aan drie dingen konden denken, macht, goud en seks. Haar haar zat prachtig nadat Dawn het had gevlochten. het duurde niet lang voordat een meisje hun kwam ophalen voor het eten met de Greyjoy's. Raenarra liep achter haar aan door de gangen en kwam uiteindelijk dus terecht in de eetzaal. Ze keek rond en zag dat alle Greyjoy's, haar vader en een haar zusje was er ook al. Ze had liep recht en maakte plaats op de stoel die het meisje haar aanwees en al voor haar achteruit schoof. Naast haar vader en tegenover haar zat een knappe jonge Greyjoy met zwart haar, een die ze nog niet had gezien bij de aankomst en dus waarschijnlijk de Greyjoy was die zij moest trouwen. Ze keek hem even diep in de ogen aan met een niet al te vriendelijke blik waarnaar ze zuchtte en haar zusje aankeek die aan de andere kant naast haar zat. Haar vader kuchte even en keek Raenarra aan. "This is lord Jacob Greyjoy, your future hisband. Won't you say something to him?" Vroeg haar vader haar nu, deels ook om haar te plagen. Raenarra keek even giftig naar haar vader toe waarnaar ze de zwartharige Greyjoy aankeek. "It's so nice to meet you, lord Jacob." Sprak ze maar veel vreugde was niet in haar stem te horen. Ze voelde zichzelf gelijk ook heel ongemakkelijk en bekeken. Haar vader kon dat wel zo graag willen dat Raenarra zich zou gedragen als iemand die graag met hem zou willen trouwen maar dat was iets dat ze gewoon niet kon, ze kon hoogstens zwijgen en haar mening gewoon niet uitspreken.